Koronavirusi e vuri në provë tërë botën. Në përballjen me infeksionin, autoritetet tona vazhdimisht na kujtojnë se duhet të kuptojmë se këto janë periudha të vështira dhe duhet të dëshmojmë solidaritet. Në marrëdhëniet shoqërore, solidariteti përcaktohet si një sens reciprociteti dhe themeli i ndihmës së ndërsjellë midis njerëzve. Gjithçka është disi e qartë këtu. Por nëse përcaktimi kërkohet në realitetin tonë – kush po pyet kush të jetë në solidaritet? Kujt duhet të jemi në solidaritet? Si mund ta ndiejë një qytetar i zakonshëm atë reciprocitet me një zyrtar dhe gjykatës? Kush po e ndërton atë dhe kush po shkatërron atë themel të ndihmës së ndërsjellë? A ka solidaritet fare?
Autore: Katerina Topalova
Disa thonë se e harrojmë, për disa nuk ka ekzistuar kurrë, për të tjerët e mbajmë mend kur kemi nevojë për të, dhe për kategorinë më të vogël – kjo është një vend i solidaritetit. Dhe nëse shkojmë në shtresa, unë e gjej veten në grupin e fundit, në ato pak.
Kjo është një tokë solidariteti! Gjykatësit kushtetues asnjëherë nuk kanë marrë një vendim më shpejt. Zyrtarët nuk mund të marrin një pagë minimale për dy muaj sepse ato nuk duhet të ndajnë nga goja! Ata u zgjodhën nga qytetarët që paguajnë rregullisht tatimet në mënyrë që ata të kenë! Edhe gjyqtarët që shtynë të gjitha seancat gjatë pandemisë dhe qëndruan në shtëpi sepse ishin solidarë dhe përgjegjës për të mos përhapur infeksionin nuk guxojnë të ndajnë nga goja! Kjo është arsyeja pse ato duhet të paguhen plotësisht! Do të marrin pagë të plotë edhe gjithë drejtorët që kanë marrë leje për të udhëtuar gjatë orës policore vetëm për të dalë nga shtëpia, pasi ato nuk janë mësuar të mbyllin makinat e tyre në një garazh gjatë gjithë fundjavës. Të shqyrtohet mundësia për të marrë edhe mëditje për punë gjatë festave dhe jashtë orarit!
Solidar duhet të jetë çdo punonjës i një kompanie private që tashmë ka marrë pagën minimale për mars, dhe në maj nuk është e sigurt nëse do ta mbajë punën. Ai duhet ta heqë nga goja sepse ata për të cilët Kushtetuta ka vendosur të marrë gjithë pagën kanë bërë gjithçka për të marrë hua në kohë dhe për të siguruar kredi për shefat e tyre të cilët me siguri nuk do të jenë në gjendje t’i mbajnë punonjësit.
Të gjithë qytetarët, nga më të rinjtë deri tek më të moshuarit, duhet të jenë solidarë, të blejnë vazhdimisht në dyqan dhe të skanojnë llogari, por të mos harrojnë t’i dhurojnë ato 2000 denarë për shtetin. Sepse mos harroni – këto janë periudha të vështira dhe ne duhet të ndihmojmë njëri-tjetrin!
Solidarë duhet të jenë si mësuesit ashtu edhe profesorët, të cilët, pa asnjë trajnim, janë mësuar të ulen në një kompjuter gjatë gjithë ditës, të japin leksione në Zoom dhe të vlerësojnë në mënyrë objektive. Pikërisht ata mësues të paskrupullt janë ata që meritojnë një pagë minimale kur përhapin lajme të rreme se raportohet se do të vazhdojnë mësimet më 18 maj dhe të dëgjojnë të gjithë prindërit e zemëruar që u shpjegojnë atyre se nuk duhet ta lejojnë veten të bëjnë një gjë të tillë. Ata nuk duhet! Ata janë mësues! Dhe shteti nuk duhet të gjejë askënd tjetër që e bën atë dhe ta ndëshkojë! Sepse është solidar! Sepse në këto periudha të vështira nuk duhet të ndëshkojmë për përhapjen e lajmeve të rrejshme!
Në vendin tonë, definicionet e pranuara përgjithësisht po përditësohen dhe zgjerohen. Solidariteti është ndihmë e ndërsjellë, por në shtresa! Sepse edhe kur flasim për solidaritet, duhet të kemi parasysh thënien popullore “Një korb nuk heq sytë një korbit tjetër!”