Edhe njëherë do të jem ironike dhe do të them se e ardhmja evropiane maqedonase është ende në binarë të qëndrueshme, ngadalë por sigurt po rrugëton drejt Evropës. Edhe pse me flamur europian, që për ne është bërë sinonim i Perëndimit të Egër, sërish do të na duhet të bëjmë një sakrificë tjetër të madhe, si intelektualë dhe demokratë të vërtetë dhe t’i shpjegojmë këtij populli të përgjumur se treni lëviz i sigurt. Brukseli apo Treblinka, do t’ia dalim apo jo! Atëherë, kur do të arrijmë atje! Epo, bëhet fjalë për ruletë…
Shkruan: Katerina Topallova
Thonë se zhgënjimi është ilaçi i mençurisë… Dhe zhgënjimi, kur nuk përfshin as turp e as humbje, është po aq i mirë sa suksesi; sepse i jep mendjes po aq pamje sa edhe tema gjuhës. Rrjedhimisht, duke jetuar jetën tonë të përditshme, mendoj se kemi gjithmonë një arsye të madhe për të çliruar dhe pozicionuar gjuhën tonë, për të qenë gjithmonë me zë dhe të qartë, sepse nuk mund të ketë zhgënjim të thellë aty ku nuk ka dashuri të thellë, siç do të thoshte i zhgënjyer përjetësisht Martin Luther King, në predikimet e tij nëpër Amerikë, duke kërkuar gjithmonë një grusht optimizmi.
Prandaj, do të konstatoj, jemi mësuar me ofertat dhe tregjet politike ditore në vendin tonë, të cilat në thelb përfaqësojnë një kakofoni tingujsh me jehonën e të cilëve jemi mësuar tashmë, duke e kthyer këtë vend të bukur në një republikë qensh, lehjet dhe kuisjet e tmerrshme të të cilëve i dëgjojmë çdo ditë!
A do të ketë apo nuk do të ketë ndryshim të kushtetutës? A do të ketë qeveria shumicën në parlament apo jo? Dhe me këtë a do të ketë apo jo zgjedhje të parakohshme parlamentare? Ruleta është një lojë për njerëzit, në të cilën fitimin e korr gjithmonë sunduesi ose ai që vendos kushtet e lojës. Ne, njerëzit e zakonshëm, do të duhet gjithmonë të lexojmë midis rreshtave për të ditur se si ta pozicionojmë më mirë dhe më të sigurtë gjuhën tonë në kushte ëndrrash të lagështa. Të paktën kjo është mënyra më e lehtë për të tejkalojmë koren e bukës dhe për të rrëmbyer biskotën… E thënë thjesht, prej kohësh e kemi pranuar kaosin, por pyetja është a do të na pranojë më në fund kaosi ne!?
Kemi një qeveri në dëshpërim, mungesë të plotë të përceptimit shtetëror, shtetarëve dhe sovranitetit, status neokolonial të shtetit (lexo Bechtel dhe Enka), drejtësi të nënshtruar, ekonomi “Pazar 3”, projekte kriminale të kurorëzuara me aureolën e shpëtimit, summa summarum. gjendje kaotike që ka pushtuar republikën tonë. Dhe çfarë mund të presim pas kësaj? Një skenar i pare tashmë… Do na hedhin kocken si qenve që në fund ta kafshojmë vetën deri në lekurë !? Diskreditimi sot mendoj se është në modë!
Minjtë janë të parët që e braktisin anijën! Ndërkohë që qeveria është e bindur në qeverisjen e saj, me përjashtim të dorëheqjes së papritur të kryeministrit, të paktën deri tani jemi mësuar të shohim ata që janë të varur nga pushtetit, duke shpallur me guxim ndryshimin, të tmerruar nga lojërat e qeverisë për ndryshimin e Kushtetutës. . Hajde, do t’i lë mënjanë, por kur vendasit nuk do t’ju votojnë në zgjedhje dhe ju jeni kandidat i suksesshëm me një program që premton (ndryshim të Kushtetutës), atëherë bie alarmi dhe aktivizohet një skenar i famshëm mes agjitpropit “dikush mes nesh nuk është me ne”!” Do të pyes me sarkazëm, a do të vijë një periudhë gjuetie shtrigash?
Jo! Në këtë mazhorancë qeveritare nuk do të ketë asnjë ndryshim të Kushtetutës. Por prandaj në të ardhmen do të ketë, çfarë do të thoshin nga opozita, dhe më në fund bullgarët e gjorë maqedonas që u sulmuan, u shanë, u kryqëzuan dhe u damkosën, do të shohin diellin e lirisë dhe për ta do të ketë një ditë, kur ata do të presin me lot që momenti të numërohen si të Egjeut në Kushtetutën e Maqedonisë, që e gjithë pakënaqësia e mbledhur me kujdes nga San Stefano e tutje! Ose shkurtimisht, të gjithë ata elementë dhe kërkesa të harruara, të cilat i kemi hequr gjatë viteve të maturimit në procesin e konstituimit dhe ekzistencës, do të ngecin në “trenin bullgar”, deri në kuptimësimin përfundimtar të ardhshëm të Kushtetutës më demokratike në Evropë, të tilla siç asnjë demokraci evropiane nuk e ka parë dhe nuk do ta shohë kurrë! Por për të gjitha këto, në shumicën e ardhshme parlamentare! – siç thonë nga opozita.
Në një gjendje të tillë, fabula e famshme për Epimenidin dhe kreteasit më jehon si përmes pushkës. Dhe unë mendoj se rasti ynë sot pasqyrohet plotësisht në të njëjtin paradoks të famshëm – një shembull i dukshëm i sofizmit të lashtë.
Kretasi Epimenid u thotë kretasve: “se të gjithë kretasit janë gënjeshtarë”, por duke qenë se vetë Epimenidi është kretas – e bën edhe atë të jetë një gënjeshtar. Por nëse ai është gënjeshtar, ajo që thotë është e pavërtetë, dhe për rrjedhojë kretasit janë të besueshëm në thëniet e tyre; por për shkak se Epimenidi është kretas ajo që ai thotë është e vërtetë—se të gjithë banorët e ishullit të Kretës janë gënjeshtarë. Kështu, Epimenidi është vetë gënjeshtar, sepse është banor i ishullit të Kretës, dhe kështu gjithçka që thotë është e pavërtetë… Dhe kështu mund të vazhdojmë të provojmë në mënyrë të alternuar se Epimenidi dhe kretasit janë gënjeshtarë apo jo! Njësoj si politikanët tanë maqedonas që na e servirin ofertën – GROPË OSE LAK! Ruleta do të tregojë cila është e qeverisë dhe cila e opozitës! Me shpresën se fati do të na buzëqeshte neve dhe Egjeut, thellë nga ndonjë humnerë! Por për të shtuar pak optimizëm – shpresoj se jam gabim!
Por, për t’i bërë gjërat më të qarta, do të jem ironike për të disatën herë dhe do të them se e ardhmja evropiane maqedonase është ende në binarë të qëndrueshme, duke udhëtuar ngadalë por sigurt drejt Evropës. Edhe pse me një flamur europian, që është bërë sinonim i Perëndimit të Egër në vendin tonë, sërish do të na duhet të bëjmë një sakrificë tjetër të madhe, si intelektualë dhe demokratë të vërtetë dhe t’i shpjegojmë këtij populli të përgjumur se treni ecën i sigurt. Bruksel apo Treblinka, do të jetë apo jo! Kur atëherë, dikur do të arrijmë atje! Epo, bëhet fjalë për ruletën…
Dhe ndërkohë, ne optimistët do të vazhdojmë të mësojmë anglisht, dhe ju pesimistët mësoni rusisht! Mos harroni, nuk ka neutralë në këtë lojë ruletë, ata i quajnë – optimistë të dëshpëruar!