Shkruan: Denko Maleski
Presidentja Siljanovska-Davkova i qëndroi besnike fjalës së saj nga fushata zgjedhore, se nuk do ta përdorë kurrë fjalën “Veriore” në emrin të vendit tonë. Me këtë, besoj se fitoi zemrat e shumicës dërrmuese të maqedonasve, ndonëse ngriti vetullat e një pjese më të vogël që është e vetëdijshme për pasojat.
Ishte një moment sfide ndaj padrejtësisë që, sipas të drejtës ndërkombëtare, i është bërë një shteti, i cili nën presionin e një tjetri duhej të ndryshonte emrin kushtetues. E thënë nga pozita e presidentes, ishte edhe një thirrje për qytetarët dhe punonjësit e administratës shtetërore që të ndjekin shembullin e saj.
Por në momentin kur duke përsëritur fjalët e betimit të bërë nga kryetarja e kuvendit, ajo nuk pranoi të përdorte emrin e ri kushtetues të shtetit, ajo, si të thuash, i shpalli luftë Greqisë. Ajo me veprimin e saj theu këmbët e xhamit të Marrëveshjes së Prespës për pikën më të rëndësishme për fqinjët – çështjen e emrit të vendit tonë, temë me të cilën po merremi prej një çerek shekulli dhe që na ndali integrimin në vitet e arta të KE-së dhe BE-së. Pason një reagim grek, i cili si gjithmonë qytetarët do ta ndjejnë më drejtpërdrejt në pikat kufitare dhe qeveria në përkeqësimin e marrëdhënieve ndërshtetërore me Greqinë.
Në një fjalim që ishte një vajtim për fatin e grave, nuk dëgjuam asgjë për atë që pret çdo bartës të postit të presidentit në politikën e brendshme apo ndërkombëtare. Domethënë, ai pozicion nuk bën dallim midis burrave dhe grave dhe kërkon një analizë të paramenduar dhe të shkruar, e jo një improvizim emocional. Pra, një gjë është e qartë pas fjalimit të presidentit: tani kemi dy fronte në të cilat do të mbrojmë dinjitetin tonë, atë bullgar dhe atë grek. Një konfrontim me dy shtete anëtare të BE-së do ta vërë vendin tonë pa dalje në det, me një strukturë komplekse etnike dhe një ekonomi të varfër, në një pozicion jashtëzakonisht të pafavorshëm.
Nuk mund të pritet mbështetje nga ata që bëjnë presion mbi të dyja palët për të nënshkruar Marrëveshjen e Prespës, përkatësisht Amerikën, por edhe Evropën dhe OKB-në. Ne te kunderten. Në përpjekje për të mos u rrëmbyer nga vala e nacionalizmit populist, zyra e Presidentit amerikan lëshoi një urdhër për sanksione ndaj atyre që punojnë kundër Marrëveshjes së Prespës, së bashku me Marrëveshjen e Ohrit dhe atë me Bullgarinë. A do të thotë kjo sanksione për presidentin dhe qeverinë e Maqedonisë?
Emri i panumërt i përsëritur kushtetues, “Maqedonia e Veriut”, nga kryetari i Kuvendit, Jovan Mitrevski, u prit me gjakftohtësinë “Maqedoni” nga presidenti i vendit. Shpresoj, për të mirën e shtetit dhe popullit, por edhe për të mirën e saj personale, që së bashku me kryetarin e partisë Hristijan Mickovski të kenë një “strategji të daljes”.
Personalisht, mendoj se nuk ka strategji daljeje nga politika e nacionalizmit: bartësit e tij bëhen robër të tij. Çmimin e paguajnë popujt.
Marrë nga Libertas