Shkruan: Steven W. Mosher
Kina pati një ecuri të mirë, por tani ajo ka mbaruar.
Ju e dini se ka mbaruar kur 65 milionë shtëpi (banesa) – një e pesta e totalit të vendit – qëndrojnë bosh dhe çmimet e pasurive të paluajtshme kanë rënë në nivelet e vitit 2018.
Dhjetëra miliona kinezë hodhën kursimet e tyre të jetës për një apartament në një ndërtesë të lartë ku nuk do të jetojnë kurrë, sepse ndërtuesi falimentoi, duke e lënë ndërtesën një guaskë të pabanueshme.
Ju e dini se ka mbaruar kur shkalla “zyrtare” e papunësisë së të rinjve në Kinë arrin përqindje dyshifrore, ndërsa Ministria e saj e Financave raporton një rënie prej 16% të tatimit mbi të ardhurat personale të mbledhura nga viti në vit.
Duke pasur parasysh se si Partia Komuniste Kineze (PKK) manipulon me statistika, numrat realë duhet të jenë shumë, shumë më keq.
Më në fund, ju e dini se ditët e lulëzimit të Kinës kanë mbaruar që kur njerëzit, edhe nga kryeqyteti, po mendojnë se si ta lëshojnë vendin.
Pesëqind miliardë dollarë mund të kenë ikur nga vendi vetëm në vitin 2023 dhe hemorragjia vazhdon.
Dhe për sa i përket eksodit njerëzor, mos shikoni më larg se kufiri ynë jugor.
Kinezët janë tani vendet demografike me rritje më të shpejtë që tentojnë të hyjnë në SHBA, me 37,000 të kapur vetëm gjatë vitit të kaluar, pa llogaritur një numër të panjohur të “largimeve”.
Ndërsa spiunët dhe diversantët janë me siguri mes tyre – PKK do të ishte budallaqe të mos përfitonte nga kufiri ynë i hapur në këtë mënyrë – shumica dërrmuese thjesht po kërkojnë një strehë ku jeta dhe pronat e tyre nuk do të jenë më në rrezik.
Si ka ardhur deri te kjo Kina e fuqishme, e cila supozohej të dominonte shekullin e 21-të?
Tarifat e Trump – të vendosura në vitin 2018 dhe ende në fuqi sot – e gjunjëzuan Kinën. Dhe debakli i COVID thelloi gjendjen ekonomike të Kinës.
Por shumica e plagëve janë shkaktuar vetë.
Ekonomia kineze po vuan nga një lloj vdekjeje nga një mijë shkurtime të kryera nga politikat e Xi Jinping, një njeriu që modelon veten sipas një prej liderëve komunistë më monomanikë – dhe vdekjeprurës – në historinë njerëzore.
Ekziston, mund të thuhet, një spektër që ndjek Kinën. Është spektri i Mao Ce Dunit – i kanalizuar nga kloni i tij i ditëve të mëvonshme, Xi Jinping.
Nuk ishte shumë kohë më parë që ish-udhëheqësi kinez Deng Xiaoping, duke parë fatkeqësitë serike që kishin krijuar Kërcimi i Madh Përpara i Kryetarit Mao dhe Revolucioni Kulturor, vendosi që një pronë e vogël private mund të mos ishte një gjë e keqe.
Ai shpërndau komunat, inkurajoi njerëzit të hynin në biznes për veten e tyre dhe hapi Kinën ndaj Perëndimit.
Rezultati i heqjes së dorës së vdekur të shtetit ishte një rritje shpërthyese.
Populli kinez e tërhoqi veten nga shiritat e tij dhe nxiti dekada të zgjerimit ekonomik dyshifror, së bashku me një brez të ri krijuesish të pasurisë.
Por më pas erdhi Xi Jinping,
Menjëherë pas marrjes së detyrës në vitin 2012, ai mbajti një fjalim të fshehtë përpara liderëve të lartë, në të cilin – duke u tingëlluar si çdo komunist tjetër që nga Karl Marksi e tutje – ai parashikoi “shkatërrimin përfundimtar të kapitalizmit dhe fitoren përfundimtare të socializmit”.
Shumë vëzhgues, si në Kinë ashtu edhe jashtë saj, e hodhën poshtë këtë si thjesht retorikë.
Pse dikush me mendjen e tij të shëndoshë do të ndërhynte në mënyrë të pamatur, aq më pak të braktiste, një politikë të suksesshme ekonomike që ka prodhuar mbi tre dekada rritje ekonomike kryesisht dyshifrore për Kinën?
Megjithatë, në triumfin e fundit të ideologjisë mbi përvojën e komunizmit, Xi po e çon edhe një herë popullin kinez në rrugën socialiste drejt shkatërrimit.
Xi duhej të lëvizte ngadalë në fillim.
Ai i siguroi krijuesit e pasurisë së Kinës se nuk kishte asnjë problem me njerëzit që të pasuroheshin – për sa kohë që ata e përdornin pasurinë e tyre për t’i shërbyer interesave të Partisë.
Më pas, për t’u siguruar që e kishin bërë, dërgoi komisar politikë për t’i vëzhguar.
Çdo kompani e madhe joshtetërore në Kinë u urdhërua të shtonte një përfaqësues të CCP në bordin e saj.
Efekti ishte vendosja e një objektivi mbi kurrizin e të pasurve. Nuk kaloi shumë kohë dhe më ambiciozët mes atyre mbikëqyrësve të PKK-së vendosën se mënyra më e mirë për të siguruar që të pasurit ta përdornin pasurinë e tyre për t’i shërbyer interesave të Partisë ishte t’ua vidhnin atë.
Duke marrë shenjat e tyre nga armiqësia në rritje e Xi-t ndaj sipërmarrjeve private, zyrtarët qeveritarë në të gjitha nivelet filluan të arrestonin, burgosnin, ekzekutonin dhe madje të “vetëvrasnin” qindra miliarderë dhe CEO kinezë. Gruaja më e pasur e Kinës, Whitney Duan, u rrëmbye nga apartamenti i saj në Pekin nga forcat e sigurisë në vitin 2017 dhe ende nuk është rishfaqur.
Në mendjet e zyrtarëve grabitqarë komunistë, mënyra më e mirë për të eliminuar kapitalizmin ka qenë gjithmonë thjesht eliminimi i vetë kapitalistëve.
Nuk është për t’u habitur që ekonomia kineze ka qenë në rrëshqitje që atëherë.
Në një kuptim, Xi është thjesht duke bërë atë që bëjnë të gjithë komunistët e mirë kur vijnë në një pozicion pushteti: ata ia mbysin jetën ekonomisë – dhe çdo personi që i pengon.
Ne e dimë se si përfundon kjo përrallë.
Sa herë që një kryetar Mao ose një president Xi vendos se prodhimi i tiranisë është më i rëndësishëm se prodhimi i mallrave – siç bëjnë të gjithë herët a vonë – vjen kolapsi ekonomik.
Kur të vijë ajo ditë, populli kinez nuk duhet të presë simpati nga Xi.
Në fund të fundit, ata nuk morën asgjë as nga mentori i tij, kur sulmi i vetë Maos në marrëzinë kolektiviste përfundoi me zi buke.
Ndërsa dhjetëra miliona bashkatdhetarë të tij vdisnin nga uria në fillim të viteve gjashtëdhjetë, Mao thjesht ngriti supet: “Vdekjet kanë përfitime, ato plehërojnë tokën”.
Libri më i ri i Steven W. Mosher është “Djalli dhe Kina Komuniste”, (TAN Books) nga i cili është përshtatur ky artikull. Marrë nga New York Post.