Nga dita e parë e punës do të paguash sigurim shëndetësor, me çdo pagë mujore do të lini mënjanë para për t’u siguruar që në ditët më të vështira – do jetë dikush që do të kujdeset për ju. Pra, kështu është diku në Skandinavi, te ne kjo vlen vetëm përgjysmë, pjesa tjetër është një iluzion!
Shkruan: Katerina Topalova
As shëndet, as para. Kjo është historia e shkurtër e tmerrshme e qytetarit mesatar të këtij vendi. Para pandemisë, ne ankoheshim se prisnim me orë të tëra në korridoret, në oborre, duke na dërguar nga një sportel në tjetrin, se prisnim me ditë për një ekzaminim, me muaj për një operacion, me vite që të rimëkëmbeshim! Nëse mendonim se ishte më e keqja, kjo pandemi na tregoi se fundi jonë është dyfish më i thellë.
Mjekët u sëmurën, infermieret u “dorëzuan”, studentët përpiqen të gjejnë çdo fletë të librit shkollor për të ndihmuar në shtratin e rrënuar të spitalit. Ne jemi pak, por edhe ne që qëndruam u sëmurën. Ata që ende arrijnë të fshihen nga koronavirusi, sëmuren në bazë nervore, nga bashkëqytetarët e paskrupullt që nuk mbajnë maska dhe nuk besojnë në virus dhe pas mijëra të vdekurish, nga masat konfuze që ndryshojnë në mënyrë paradoksale, nga qeveria e dëshpëruar dhe opozita edhe më e dëshpëruar. Ne të gjithë jemi pacientë në këtë stuhi në të cilën lëmë një copë prej nesh çdo ditë.
Pandemia nuk mbaron, zgjat dhe do të zgjasë. Asaj nuk i intereson që dikush ka vjedhur për 30 vjet, nuk ka lënë as për çarçafë dhe jastëk, që ka nënshkruar një duzinë mjekësh për çdo ditë të shkojnë përgjithmonë jashtë vendit, se janë paguar më pak mjekët sesa drejtorët e institucioneve shtetërore. Dhe pandemisë nuk i intereson nëse jemi gati apo jo, nëse duhet ta paguajmë privatisht shpresën tonë , nëse kemi fatin të mbajmë dy numra në numëratorin telefonik të infermierëve, motrave medicinale, mjekëve apo “ jackpote”nga ministri.
Në këtë vend, njerëzit nuk vdesin për bukë, ata vdesin për frymë, për ajër. Oksigjeni është një diamant i pazbuluar kur është më i nevojshmi sepse duhej të kishte zgjedhje, sepse një tender nuk mund të shpallej kur një duzinë pacientësh vdesin në një ditë.
Këtu jeta nuk është zgjedhje, këtu është torturë. Kjo pandemi vetëm e shkurton atë proces!
Në këtë vend, jeta njerëzore nuk ka çmim, por jo sepse vlen shumë, por sepse dikush prej kohësh e ka shitur atë në tregun më të lirë! Askush nuk e kupton që të gjithë jemi në të njëjtën rrëmujë dhe se nuk do të ketë dhe nuk guxon të ketë njerëz të privilegjuar, që do t’ju zgjedhin në zgjedhje ata, të cilëve do t’iu jepni ajër, të tjerët do të votojnë përmes listave të papastruara të zgjedhësve!
Ruajeni veten! Nuk e di se si dhe nuk e di se ku!