Është festë! Pavarësisht nga përkatësia fetare, nëse dita kërkon që ne ta tejkalojmë veten duke dhuruar dashuri dhe respekt për të gjithë, atëherë feja është një-njerëzim.
Festa është për familjen, të afërmit, miqtë dhe të njohurit. Për të pasur një mendim të bukur, për të uruar shëndet dhe lumturi për ata që i njohim dhe që nuk i njohim. Sa bukur! Në ditë të tilla të gjithë jemi si të ri. Sikur kemi nevojë të pastrojmë shpirtrat tanë nga gjithçka që grumbullojmë gjatë tërë atyre ditëve. Kjo nevojë për një fjalë të mirë dhe një punë të mirë le ta kemi edhe një ditë.
Nga nesër – të gjithë në rrugën e vet. Por në atë rrugë ne jemi të tjerë, të huaj, armiq. Si të programuar ne futemi në një botë të re në të cilën as ne dhe as ata nuk kemi një komoditet. Ne zgjedhim të shtrydhim shpirtin tonë, dhe ta mbushim atë me hidhërim. Ne nuk kemi asnjë ndjeshmëri për askënd. Ne jemi të mbyllur në një rreth të egër që të çon në ferrin tonë. Dhe kemi kaq pak kohë! Secili nga ne ka kohë vetëm për dashuri, për respekt.
Pa i uruar lumturi tjetrit ne e humbim tonën. Dhe kështu me radhë! Ne as nuk jemi të vetëdijshëm që e kemi humbur. Ne e kuptojmë kur është tepër vonë! Kur ne ulemi vetë në tryezë. Kur vetmia do të përdorë të gjithë forcën e botës për të na treguar se sa kemi gabuar. Por është tepër vonë! Atëherë është tepër vonë të pendohemi!
Para ca ditëve, dëgjova se 15 njerëz të pastrehë ishin mbledhur në Momin Potok dhe kishin shpërndarë bukë. Monedha i ra Arifes. Për të dhe miqtë e saj, bukuria është në bashkësi. Ushqimi i nxehtë ua ka ngrohur zemrat e tyre. Asnjë prej tyre nuk ishte vetëm. Kush kujdeset për ndarjet kur ata kanë mundësinë e përqafimit.
Duket se ne jemi më të mëdhenj kur e prekim fundin. Secili nga ne pastaj kthehet në vlera të vërteta.
Unë dëshiroj të ruajmë magjinë e festave gjatë gjithë vitit, pavarësisht besimit apo fesë. Në atë mënyrë do të jemi më të mirë, do të duam më fortë dhe do të bëjmë një mrekulli të vogël çdo ditë!