Kur ne shpesh fillojmë të përdorim një antibiotik, trupi mësohet me të dhe më pas nuk reagon ndaj ilaçit. Tashmë kemi arritur në atë fazë të konsumimit të tepruar dhe tepër të shpeshtë të frikës, dhe jo vetëm trupi, por edhe mendja nuk reagon më, dukeni të ngatërruar në një rrjetë. As në qiell e as në tokë nuk është diagnoza jonë! Nuk dimë më se kujt çfarë t’i besojmë!
Shkruan: Katerina Topallova
Nëse historia botërore i ka regjistruar dhe analizuar të gjitha metodat psikologjike të luftës dhe rezistencës në një shoqëri dhe i shikon ato në radhë të parë si një fenomen i zbatimit “të suksesshëm” të ndikimit politik, atëherë mund të konstatoj me siguri se Maqedonia aktualisht është viktimë e një loje klasike, brutale dhe mbi të gjitha manipuluese “të frikës”, e cila synon të na bindë për realitetin jobindës, duke përdorur të gjitha metodat dhe teknikat e ndikimit dhe presionit.
“Kultura e frikës” nuk është asgjë e re dhe e panjohur. Bëhet fjalë për vendosjen e kontrollit social përmes manipulimit psikologjik të emocioneve njerëzore. Historikisht, ky fenomen është karakteristik për pushtetarët në shoqëritë perëndimore, të cilët nga ana e tyre janë gjeneruesit kryesorë të këtij lloji të teknikave të qeverisjes manipuluese. Por kjo nuk do të thotë se sot nuk praktikohet në të gjitha vendet e botës.
Është pikërisht kjo shfaqje e një “kulture frike” nga më naivja – individuale, historike, tek më kompleksja – kolektive, e cila qëndron me mjaft sukses pas luftërave dhe fatkeqësive më të mëdha që ka përjetuar njerëzimi.
Një “kulturë frike” është karakteristikë e lëvizjeve dhe politikave të krahut të djathtë. Por në një botë të humbur vlerash ideologjike, i njëjti fenomen nuk zgjedh anë, ideologji apo përkatësi. Gjermania naziste është një shembull klasik i futjes së një propagande të tillë brutale të frikësimit, përmes ushqyerjes mediatike të qytetarëve të saj për të bindur dhe pranuar politikat e luftës. E njëjta gjë po ndodh edhe sot, në kontekstin e luftës ndërmjet Rusisë dhe Ukrainës, dhe ndikimeve dhe politikave të Perëndimit dhe Lindjes – interesat e të cilëve shprehen në mënyrë më manipuluese përmes mediave, të cilat janë bërë mjeti kryesor në zbatimin e këtij fenomen.
Në kuadër të fillimit të procesit të ndryshimeve kushtetuese në Kuvendin e Maqedonisë, i përjetuar për herë të fundit përmes zbatimit të Marrëveshjes së Prespës me qëllim ndryshimin e emrit kushtetues, duket se frika dhe frikësimi ndaj qytetarëve dhe mbi të gjitha ndaj disidentëve politikë po fiton një vrull të ri. Mungesa e mbështetjes për një proces të tillë kërkon përdorimin e këtij lloji të metodave dhe teknikave psikologjike të frikësimit, të cilat nga ana e tyre janë pasqyrim dhe imazh vetëm i shoqërive të pazhvilluara, të papjekura dhe jodemokratike.
Në përgjithësi, kjo lloj lufte psikologjike cerebrale ka konotacionin e shantazhit ose kërcënimit. Çfarë marrim nga qeveria jonë dhe politika evropiane, e cila çdo ditë na dërgon emisarë me mesazhe të caktuara për të mbështetur procesin e ndryshimeve kushtetuese?! Nëse nuk bëni këtë dhe këtë – nuk do të përparoni atje ku keni filluar… ose nëse nuk bëni ndryshimet në kushtetutë, do të jeni të izoluar, dhe tani kemi marrë të fundit nga skenën e brendshme që nëse nuk e mbështesim procesin e ndryshimit të kushtetutës, ne jemi të gjithë “bote” rusë dhe punojmë për të mirën e Rusisë! “Çfarë epoke e tmerrshme në të cilën idiotët sundojnë të verbërit.” – do të thoshte Shekspiri.
Po! Ne e dimë se emocioni më i vjetër dhe më i fortë i njerëzimit është frika, dhe lloji më i vjetër dhe më i fortë i frikës është frika nga e panjohura. Kjo është pikërisht ajo që po ndodh me ne tani… Maqedonia është dëshmuar si shembull i suksesshëm i zbatimit të kësaj kulture të frikës, duke filluar nga pavarësia e duke përfunduar me Prespën, dhe atë më shumë se tre herë?! Ndryshuam Kushtetutën, ndryshuam emrin e vendit, pastaj ndryshuam flamurin, firmosëm lloj-lloj marrëveshjesh shkatërruese dhe jo dinjitoze në kurriz të diçkaje që as që mendojmë ta hedhim në letër dhe e gjithë kjo si një rezultat i një kulture të jashtme të imponuar frike, të kryer nga politika e brendshme e frikësuar.
Mirëpo, kur shpesh fillojmë të përdorim një antibiotik, trupi mësohet me të dhe më pas nuk reagon ndaj ilaçeve. Tashmë kemi arritur në atë fazë të konsumimit të tepruar dhe tepër të shpeshtë të frikës, dhe jo vetëm trupi, por edhe mendja nuk reagon më, dukeni të ngatërruar në një rrjetë. As në qiell e as në tokë nuk është diagnoza jonë! Nuk dimë më kujt dhe çfarë të besojmë! Ato “seriozët nga lart” e kanë humbur çdo besueshmëri në sytë tanë, e këta tanët nuk e kanë pasur kurrë të njëjtën gjë, ndaj tani të gjithë veprat kriminele u rrjedhin nëpër këmbë. Në një situatë të tillë, jo vetëm që nuk mund t’u besojmë atyre, por as nuk duam!