Unë jam ukrainas! Më 24 shkurt, në orën 5 të mëngjesit me orën e Kievit, ne u zgjuam me një Ukrainë të re dhe një botë të re.
Bota që na u imponua. Bota që jeton jo me ligje, por me koncepte banditë me armë bërthamore.
Territori i Ukrainës është qartë i dukshëm në hartën e kësaj bote.
Është një hartë e sulmeve raketore që ka kryer Rusia – nga Lugansk në Ivano-Frankivsk, nga Sumy në Kharkiv, nga Kherson në Kolomyia, nga Kryvyi Rih në Lutsk.
Sot ne jemi të bashkuar nga dashuria dhe urrejtja – dashuria për lirinë dhe urrejtja ndaj Rusisë së Putinit, së bashku me diktatorin, shumicën e bindur dhe “kryqet shpirtërore”.
“Faji” ynë i vetëm është se duam të jemi zot të shtëpisë sonë – të gjejmë rrugën, të gabojmë, të korrigjojmë gabimet, të ndërtojmë një të ardhme pa marrë parasysh fobitë dhe komplekset e fqinjit tonë verior.
Prej tetë vitesh Ukraina është në klubin e vendeve që kanë ndjerë “përqafimin vëllazëror” të Rusisë.
Deri në orën 5 të mëngjesit të 24 shkurtit, ky “përqafim” ishte maskuar në mënyrë të sikletshme si “hibridizëm” dhe “ikhtamnet” (ata nuk janë aty)
Tani, maskat janë hedhur.
E keqja ka treguar buzëqeshjen e saj të pafshehur të paqes. Vetëm ata që kanë humbur plotësisht aftësinë për të parë dhe analizuar mund të flasin për “jo gjithçka është aq e qartë” sot.
Çfarë duhet të bëjmë kur raketat bien mbi qytetet tona?
Kujtoni fjalimin e kryeministrit britanik Winston Churchill më 3 maj 1940, pasi Britania hyri në Luftën e Dytë Botërore.
“Do të më pyesni, cili është kursi ynë politik? Unë përgjigjem: të bëjmë luftë në det, në tokë dhe në ajër, me gjithë fuqinë dhe forcën që na jep Zoti; të bëjmë luftë kundër një tirani të tmerrshme që tejkalon çdo krimi njerëzor, ky është kursi ynë.
Cili, mund të pyesni, është qëllimi ynë? Mund të përgjigjem me një fjalë: fitore, fitore me çdo kusht, fitore me gjithë tmerrin, fitore sado e gjatë dhe e vështirë të jetë rruga; sepse pa fitore nuk do të ketë jetë”.
Në orën 5 të mëngjesit të 24 shkurtit, së bashku me raketat e para ruse që ranë në territorin ukrainas, epoka e post-të vërtetës përfundoi për botën.
Së bashku me shqetësimet e tij hibride, nënvlerësimet dhe frazat jo të detyrueshme. Sot gjithçka është e qartë. Është një kohë e thjeshtësisë dhe ndershmërisë maksimale.
Liria nuk do të bëhet kurrë skllavëri.
Lufta e nisur nga Rusia është një krim kundër njerëzimit dhe njerëzimit, edhe nëse quhet një mijë herë “operacion special”, “denazifikim” dhe “zbatim paqeje”.
Diktatura dhe demokracia nuk kanë asgjë të përbashkët. Dhe nëse bota nuk e kupton këtë edhe tani – mirë, aq më keq për botën.
…Më 26 qershor 1963, para bashkisë Schöneberg në Berlinin Perëndimor, presidenti i atëhershëm i SHBA-së John F. Kennedy mbajti një fjalim që hyri në histori si “Unë jam Berliner”.
Kennedy fluturoi për të qenë me njerëzit e atij qyteti, të cilët janë shkëputur nga bota që kur këshilltarët shpirtërorë të Putinit ngritën Murin e Berlinit.
Na falin fjalëshkruesit e presidentit amerikan. Do të zëvendësojmë vetëm disa fjalë në këtë tekst.
Ja një copëz nga ky fjalim, i shkruar me sa duket sot dhe posaçërisht për ne.
Për dy mijë vjet një frazë me krahë ka qenë “Unë jam një qytetar i Romës”. Sot, në botën e lirë, duhet të tingëllojë kështu: Unë jam ukrainas.
Ka shumë njerëz në botë që vërtet nuk e kuptojnë, ose thonë se nuk e kuptojnë, cili është problemi më i madh mes botës së lirë dhe Rusisë.
Le të vijnë në Kiev.
Ka nga ata që thonë se Rusia e Putinit është ideja e së ardhmes.
Le të vijnë në Kiev.
Dhe ka nga ata që thonë se si në Evropë ashtu edhe kudo tjetër mund të bashkëpunojmë me Rusinë. Le të vijnë në Kiev.
Madje ka nga ata që thonë se po, Rusia e Putinit është një sistem i keq, por kjo nuk na pengon të bashkëpunojmë me të në ekonomi.
Le të vijnë në Kiev.
Të gjithë njerëzit e lirë, pavarësisht se ku jetojnë, janë qytetarë të Ukrainës.
Prandaj, si njeri i lirë deklaroj me krenari: “Unë jam ukrainas!”
Marrë nga Ukrainska Pravda
Përktheu dhe përshtati: KDP