Mbi 200 nga bashkëqytetarët tanë kanë humbur betejën me koronavirusin deri më tani. Numri që lexojmë çdo ditë janë prindërit, vëllezërit, motrat, fëmijët e dikujt … Më shumë se 200 familje nuk e dinë se çfarë po ndodh me ta dhe si kanë humbur të dashurit e tyre. Statistikat e përditshme janë në të vërtetë njerëz që takuam në rrugë, në dyqan, në treg, në teatër deri para disa muajsh … Dhe, ne i lexuam të gjitha këto të mbledhura me një kompani të vogël të zgjedhur në park, pa maska dhe me çudi. Pjesa më e vështirë është kur duhet ta kufizoni veten në rehati dhe liri. Shtë e rëndësishme që askush të mos ndëshkohet. Por gjoba është shumë e lartë nëse panguhet me shëndetin.
Katerina Topalova
Ndërsa numërojmë viktimat dhe vuajtjet e reja, jeta vazhdon. Aktivitetet e politikanëve janë në vazhdim e sipër. Zgjedhjet po përgatiten, fushatat po fillojnë. Edhe pse shumica e tyre kanë kaluar një periudhë izolimi, ata janë përsëri në mulli sikur të mos kishte ndodhur asgjë. Ata po mbledhin pika politike që njerëzve se cilin populli do ta pëlqejë më shumë.
Të gjitha apelimet janë për qytetarët – t’i kushtojnë vëmendje vetvetes. Por gishti është drejtuar edhe tek ata, sepse kjo është mënyra më e lehtë për të gjetur fajtorin.
Shkencëtari i mirënjohur britanik John Dreri, në artikullin e tij për The Guardian, shpjegon pse njerëzit nuk duhet të fajësohen për epilogun e keq me virusin. Sipas tij, sjellja publike është thelbësore, por gjithnjë ndikohet nga aktivitetet e qeverisë, mënyra e komunikimit dhe mënyra se si njerëzit interpretojnë mesazhet. Është vërejtur një rritje e rezistencës ndaj masave të rekomanduara, e cila lidhet me rënien e besimit në institucionet. Akuzat kundër njerëzve janë të gabuara, ato krijojnë ndarje të reja në një kohë kur është e nevojshme të ndërtohet unitet. Kur të pandehurit janë nën presion, reagimi i tyre është që të ndahen nga prokurorët dhe të sillen ndryshe.
Ai thotë se për rezultatet e dobëta të trajtimit të krizës duhet të fajësohet qeveria, e cila po merr masa të vonuara ose të gabuara. Drari thekson se është veçanërisht e rëndësishme adresimi i fajit në vendin e duhur, dhe kjo nuk janë njerëzit!
Kaosi nuk mund të krijojë harmoni. Kaosi shkakton vetëm kaos. Shkatërrimi afatgjatë i sistemit po na godet në kokë. Nuk ka të privilegjuar. Ne duhet të kemi empati për veten, për të sëmurët, për viktimat, për familjet e tyre, sepse lehtë mund të jemi pjesë e statistikave të zeza. Ne duhet të mësojmë se kemi të drejta, por kemi edhe detyrime! Komuniteti sjell privilegje por edhe detyra. Empatia nuk është për të ardhur keq! Aftësia për të njohur dhe, në një farë mase, të ndahen ndjenjat (të tilla si trishtimi ose lumturia) të përjetuara nga një person tjetër i pajisur me ndjenja. Kjo është pika që secili prej nesh duhet ta aktivizojë!