“Të gjithëve dikund na dridhi, mua i fundit më dridhi në studio para se t’a lexoja njoftimin. Publikisht ju falemnderohem kolegëve të mi, të cilët përderisa i tundte në regjii më qetësonin në kufje, më tregonin se sa e sigurtë jam dhe se asgjë nuk do të më ndodhte. Është nder dhe gëzim të kesh kështu njerëz në ndrimin tuaj. Të gjithëve deri në një u jam falemnderuese! Edhe njëherë Zoti na ndihmoftë!“
Katerina Topalova
Kështu shkruante në falëmnderimet e mia në Facebook pasi që doli një video ku shihet reagimi im ndaj një tërmeti gjatë leximit të një njoftimi të drejtëpërdrejtë. Së bashku me kolegët e mi në ndrim e përjetuam tërmetin e 12 shtatorit 2016 në Shkup.
Unë në studio, lexoja lajmet, familja ime në shtëpi. Derisa u kyçëm në etër për një njoftim të ri, të gjitha llambat, tavolina para meje, kamerat, trekëmbëshat, TV, të gjitha pajisjet në studion e madhe tingëllonin sikur po paralajmëronin një fund. Dridheshte dhe më afroheshte çdo gjë mbi kokën time.
Ndihesha aq i pafuqishëm para fuqisë së natyrës, saqë në atë moment tregoi se sa e vogël ishte gjithçka para saj.
Një rikujtim për vlerat
Natën e kaluar përsëri më zgjoi një tundim i rëndë. Që nga viti i tmerrshëm i vitit 2016, kurrë nuk gjeta paqë në shpirtin tim për shkak të ndjenjës që është futur në mua nga dridhja e fortë. Ata që i vret tërmeti, i vret stresi dhe frika.
Sekondat e lëkundjes zgjasin përgjithmonë! Dhe kur ata kalojnë, përgjithmonë zgjat ajo dhimbje në shpirt që nuk pushon së shpërthyeri në formën e frikës. Këtë herë në Shqipëri! Sa e fortë ishte lëkundja atje kur mua në Shkup më ngrejti nga gjumi?!
Mendimi i parë – të lutem Zot të mos ketë viktima! Dhe nuk ka gjumë! Nuk ka paqë! Lajmet për të vdekurit, të plagosurit, të zhdukurit janë duke u renditur! Videot në të cilët mund të dëgjohen dhe të shihen qarjet dhe ulëritjet për ndihmë edhe një herë dëshmojnë nevojën për bashkësi. Papritmas, dëshira për një makinë të re, një shtëpi më të madhe, rroba të shtrenjta dhe bizhuteri humben sikur të mos ishin kurrë pjesë e të menduarit tonë.
Më në fund, kur e shohim, gjithçka që është e vlefshme në jetë mbahet në dorë. Kur do të përballemi me vdekjen, e lëmë tjetrin me lehtësi pa menduar. Mund të jetë mizore, por nganjëherë një tronditje e tillë është mirë si kujtesë e kalimit tonë, sepse në kohën e paqes dhe dëshirës ne të gjithë vetëm dëshirojmë.
Papritur nuk keni armiq. Papritur nuk kemi urrejtje dhe zemërim. E tëra që ju dëshironi është që natyra t’ju lejë rahat që të shijoni çdo moment të ri me të dashurit tuaj. Rrethi i njerëzve të rëndësishëm ngushtohet si një stuhi. Vetëm disa janë të rëndësishëm, ata që ju kanë thirrur me pyetjen – “a jeni mirë?” Apo jo?