“Të përmirësohet do të thotë të ndryshohet, të jetë e përsosur do të thotë të ndryshohet shpesh.” Çerçili me mençuri e tha këtë, por vetëm për të na trishtuar që qëndruam në një shtet ku asgjë nuk ndryshon!
Shkruan: Katerina Topallova
Një fjalë e urtë thotë “Panta rei”, gjithçka rrjedh, gjithçka ndryshon! Por vetëm dhjetë ditë para fundit të këtij viti ferr, mund të rikujtojmë se te ne asgjë nuk ka rrjedhur ose ndryshuar.
Nëse në një kuptim të fjalëpërfjalshëm, në vend që të rrjedhin shpejt dhe qartë, te ne shumë lumenj dhe liqene janë tharë. Ujë nuk ka as për ilaç. Absurdi më i madh është se ata që ndërtuan hidrocentrale tani po shfaqen me ankth në konferencat për shtyp për të shpjeguar se hidrocentralet kanë shkatërruar lumenjtë. Për ta bërë turpin më të madh, ata kërkojnë ndëshkim për neglizhencë!
Çfarë ka ndryshuar? E vetmja gjë për të cilën mund të kujtohem është humbja e mijëra familjeve pasi u thanë lamtumirë të dashurve të tyre. Jeta e tyre ka ndryshuar përgjithmonë! Pandemia është shfaqur si një përbindësh i ri për të na treguar edhe një herë se sa të brishtë, të pafuqishëm, të paaftë jemi dhe sa i shkatërruar është sistemi ynë. Hapi shqetësime të reja – në lidhje me vendet e punës të humbura, thellimin e varfërisë, arsimin në internet që funksionon me defekte të rënda, mungesa e strategjisë për shkrim-leximin mediatik dhe siguria kibernetike. U vu në dukje menaxhimin e dobët i turizmit, mungesë e personelit të duhur në vendet e duhura, fshatra bosh dhe qytete të shurdhër.
Pandemia tregoi se ne nuk jemi në gjendje të gjejmë mjaftueshëm shishe oksigjeni. Se nuk kemi ambulanca për transportimin e pacientëve, se nuk kemi vetëdije dhe ndërgjegje për të raportuar kontakte, që të ikim nga izolimi sepse nuk mund të qëndrojmë në shtëpi!
Tregoi se shkenca që shkurtohet në buxhet çdo vit është e vetmja që mund të na shpëtojë ne dhe botën!
Tregoi se lakmia nuk ka frikë nga ndonjë virus, se ka njerëz që fitojnë para në telashet e njerëzve të tjerë, që vjedhin dhe kërkojnë korrupsion për të bërë diçka edhe pse është pjesë e përgjegjësive të tyre të punës.
Ajo që nuk ka ndryshuar është vetoja e re, nuk e di se cila e radhës. Shpresa e fundit për retorikën populliste ishte fillimi i negociatave me Brukselin. Pas ndryshimit të emrit, teza se ajo ka mbaruar, ne jemi BE, u shit me dëshpërim. Por nuk jemi! Është shumë herët për të ndryshuar faktin që kemi qenë në dhomën e pritjes për 16 vjet! Pas gjithë këtyre, kush do të besonte më shumë në premtimet e autoriteteve për integrimin në BE. As mënyra se si fqinjët formojnë fqinjësinë e mirë për të cilën ne nënshkruam një marrëveshje nuk ka ndryshuar. Keqardhjet e shumta të “të mëdhenjve” në të gjithë botën që Bullgaria bëri një gabim nuk kanë ndryshuar! Por çfarë kemi nga kjo? Ndoshta një vit tjetër i humbur që nuk premton një të ardhme më të mirë!
Ka vetëm një të vërtetë në “Panta rei” – ne ndryshojmë … largohemi një nga një! Panta rei, thonë ata … Po, por një gjë në Maqedoni mbetet e njëjtë – konstanta e pandryshueshmërisë, së cilës dhëmbi i kohës nuk mund t’i bëjë asgjë!