Një fjalë e urtë thotë – kokën e përkulur shpata nuk e pret. Sa do të duhet ta përkulim që të mos kalojë “shpata” bullgare? Çfarë të vërtete nga e kaluara duhet të mësojmë në të ardhmen për të mbetur “miq”? Kujt i duhen “miq” të tillë siç është Bullgaria vëllazërore?
Shkruan: Katerina Topalova
“Ka përparim në negociatat me Bullgarinë.” Sa më shumë që e dëgjoj deklaratën që përsëritet për ditë, aq më shumë kam frikë se çfarë do të ndodhë më tej. Çfarë lloj marrëveshje mund të arrihet me një shtet që kërkon të mos ekzistoni? Mbi çfarë vlerash duhet të bazohet miqësia për të pranuar shantazhe të tilla?
Nëse i mbyllim sytë nga e gjithë kjo për të filluar negociatat, atëherë a do të ketë përgjithësisht një shtet që do t’i përmbyllë ato kapituj të famshëm? Nëse ky është një kusht për hapjen e dyerve, atëherë kur t’i mbyllim ato do të fikim dritën, sepse ndërtesa jonë do të jetë e zbrazët dhe e shkatërruar … nuk do të jetë më.
Qëndrimi i viktimizimit të vazhdueshëm është i trishtë, se kemi të drejtë, por bota është më e fortë, ne duhet të dalim nga ajo matricë, por duhet të kemi edhe një strategji. Disa kafshata janë shumë të mëdha dhe jo vetëm që ju shkaktojnë dhimbje kur i gëlltisni, por në një fazë të caktuar ato ndalen dhe nuk vazhdojnë më tej drejt stomakut për t’i tretur.
Bashkimi Evropian na ka vlerësuar gjatë gjithë këtyre viteve si një komunitet që vlerëson shumëllojshmërinë, mbron identitetet dhe bazohet në vlera. Pas kaq shumë pritjesh kemi marrë vetëm hipokrizi.
Cili është mik? Me kë po negociojmë? Për çfarë dhe çfarë mund të negociojmë?
Do të doja të shihja heroin, i cili do të na shpjegojë se demaqedonizimi i gjuhës është i parëndësishëm dhe se BE është më e rëndësishmja. Kjo të ndërtosh shtëpi në themele të rrënuara. Në çfarë do të mbahet shtëpia jonë?
Pse do të dëshironim të hynim në një bashkësi që e sheh fashizmin si një gjë normale dhe distancohet se është një problem bilateral?
Për çfarë përbashkësie, barazie, demokracie dhe të drejtash njerëzore po flasim?
Kjo është vetëm hipokrizi e zakonshme në të cilën kemi hyrë në vetë, duke mos pasur asnjë ide ose strategji, asnjë virtyt për të luftuar së bashku për diçka që duam. Duke mos pasur forcën që të mos shitemi pasi të vjedhim njëri-tjetri!