Lajmi për vdekjen e njëmbëdhjetëvjeçarit Ilçe, i cili vuante nga paraliza, i braktisur nga prindërit e tij dhe i lënë te fqinjët për një moment na preki të gjithëve. Por a është Ilçe thjesht një praktikë që na përsëritet? A po merr masa shteti pasi të mos jemi më? Sa këto masa janë reale? Sa e ndryshuan shoqërinë tonë Ilçe dhe fëmijët që vdiqën si ai? Pusho në paqe Ilçe. Nuk të vrau fati, të vrau neglizhenca e shtetit!
Shkruan: Katerina Topallova
Historia e djalit me paralizë cerebrale u bë e njohur pasi qytetarët ndanë informacione në rrjetet sociale se prindërit e kishin braktisur atë dhe fëmija ishte lënë në një shtëpi me një burrë që nuk mund të kujdesej për gjendjen e tij. Pastaj, u aktivizua Ministri i Shëndetësisë, institucionet u përfshinë dhe djali u transferua në një shtëpi grupi të vogël. U bënë foto dhe video, u dhanë informacione se fëmija po përparonte. Nuk kishte asnjë informacion nëse dikush do të mbajë përgjegjësi për faktin që ai me vite ishte lënë i sëmurë dhe i uritur. Cila është përgjegjësia e institucioneve sociale? A ka ndonjë përgjigje nga autoritetet zyrtare u kujt ishte lëshimi?
Informacioni se prokurori publik lëshoi një urdhër për autopsi në trupin e fëmijës së vdekur, në mënyrë që të zbulonte shkaqet e vdekjes, mbetet i zbehtë.
Më të vjetrit thonë- pas dasmës daulle. Sado morbid të duket, Ilçe është përditshmëria jonë. Te ne, çmimi i jetës është më i lirë se partia, interesi, paratë.
A i prekin dhe sa lajmet e këtilla autoritetet? ASPAK NUK I PREKIN! Ata ia atribuojnë gjithçka fatit. Kjo është ajo që i është shkruar edhe nga Zoti dhe nga shteti. Ajo që është më tragjike, asgjë nuk do të ndryshojë pas Ilçes, sepse nuk ka ndryshuar deri më tani. Ilçe është vetëm një emocion i momentit që nga nesër do të jetë një e kaluar për të gjithë ne. Ne e harrojmë Ilçen, fëmijët si ai. Ne harrojmë veten tonë!
Ilçe nuk ishte me fat të lindte në një vend ku funksionojnë institucionet, ku ka detyrime dhe përgjegjësi. Ilçe nuk ishte me fat të ndjejë si ishte të përparonte dhe të përpiqej të shërohej pavarësisht nga sëmundja e tij e keqe. Ilçe mund të ishte gjithçka për të cilën ëndërron çdo fëmijë, por ai ka lindur në një vend ku jeta e fëmijëve nuk është prioritet.
Për një kohë, Prokuroria Publike do të prononcohet, do të japë një përgjigje të zbehtë, krejtësisht të parëndësishme, aq të parëndësishme sa tani, sepse ne si shoqëri lejuam Ilçe të mos rritet!
Pusho në paqe Ilçe. Nuk të vrau fati, të vrau neglizhenca e shtetit!