Shoqëritë që kalojnë një proces të gjatë tranzicioni humbasin vlerat e tyre. Ekziston një zhvlerësim të sistemit, humbet ndjenja e normales dhe jonormales, pasojat e ngjarjeve të tilla janë të vështira për t’u parashikuar dhe asnjë rrezik nuk njihet. Ka shumë kohë që arsimi ka humbur rrugën e tij me nxënësit, kështu që ata janë lënë në rrugë. Edukimi fizik është lënë pas dore deri në pakufi dhe prandaj këto dëshira të improvizuara sportive do të ndodhin aty ku nuk e kanë vendin.
Autore: Katerina Topalova
Dhjetë ditëve të fundit kam hulumtuar për përleshje të organizuara të rrugës nga ana e të miturve. E gjithë kjo filloi me një video të xhiruar në një celular, ku shihet qartë dy të mitur që peshojnë fuqinë e tyre me doreza boksi në mes të ditës në zemër të Shkupit, në Kapistec. Rasti nuk do të ishte aq shqetësues nëse në video nuk shiheshin as bashkëmoshatarët e tyre dhe as të rriturit që brohoritnin me pasion.
Për mua si gazetar dhe prind – shumë keq. Vendosa që menjëherë të flas me vendasit. Të gjithë e konfirmojnë, ata thonë se kjo situatë ka vazhduar për një kohë të gjatë dhe duket e frikshme, sepse djemtë e vegjël me gjithë forcën e tyre janë grushtuar. Disa thonë se e raportuan atë në polici, dhe MPB konfirmoi se ata morën një denoncim të tillë para 13 ditësh.
Dhe çfarë tani?
Në hulumtimin e mëtejshëm kuptova se shumica e prindërve dinin për këto përleshje. E dinin edhe shumë mësues, por askush nuk ndihej përgjegjës për të ndërmarrë ndonjë hap, përveç të bisedonte në shtëpi me fëmijën e tyre për të mos u përfshirë në përleshje të tilla të organizuara. Nga dëshmitë, unë zbulova se përleshjet kishin një çmim, që do të thotë se dikush qëllimisht bënte para nga dëshira dhe adrenalina e të miturve.
Argëtim për të varfërit!
Në shoqëritë e varfra financiarisht dhe shpirtërisht, kjo ndoshta nuk është një habi e madhe. Ndoshta nuk do duhet të na befason fakti se në reagimet në mediat sociale, shumë njerëz e shohin këtë si një dukuri normale dhe që gazetarët duan vetëm të bëjnë një senzacion.
Prindërit e dinë – nuk duan të flasin publikisht!
Mësuesit e dinë – nuk duan të flasin publikisht!
Ministria e Brendshme e di dhe 12 ditë nuk ka asnjë informacion në lidhje me pjesëmarrësit, kush i organizon luftimet dhe sa shpesh ndodhin ata!
MASH nuk pranon të drejtën e ndërhyrjes së drejtpërdrejtë pasi luftimet zhvillohen jashtë shkollave!
Kryetari i Qendrës vetë i ka shikuar inçizimet dhe nuk njeh asnjë fëmijë që e njeh, kështu që ai konstatoi se rrahësit dhe spektatorët nuk ishin nga komuna e tij.
Shoqëritë që kalojnë një proces të gjatë tranzicioni humbasin vlerat e tyre. Ekziston një zhvlerësim të sistemit, humbet ndjenja e normales dhe jonormales, pasojat e ngjarjeve të tilla janë të vështira për t’u parashikuar dhe asnjë rrezik nuk njihet. Arsimi ka humbur shumë kohë rrugën e tij me studentët, kështu që ata janë lënë në rrugë. Edukimi fizik është lënë pas dore deri në pakufi dhe prandaj këto dëshira të improvizuara sportive do të ndodhin aty ku nuk e kanë vendin.
Këto breza nuk ndryshojnë nga gjeneratat e mëparshme. Ata thjesht nuk ishin me fat që të lindnin në një vend me një sistem të organizuar që di t’i përgjigjet nevojave të të gjitha moshave. Në një vend ku ka rregulla dhe sanksione. Në një vend ku sportet luftarake nuk janë tabu, por kanë rregulla të shkruara, përleshjet mbikëqyren nga trajnerë me përvojë, fushat e betejave janë të sigurta, mjekët dhe policia janë të pranishëm. Adrenalina duhet të harxhohet diku. Fëmijët nuk janë për të fajësuar, ata thjesht kërkojnë një mënyrë për t’u çliruar nga tensioni që ndiejnë, në mungesë të kushteve të përcaktuara rreptësisht – ata vetë i krijojnë kushtet, në ndërkohë të paaftë të kuptojnë se në çfarë rreziku hynë.
E lus Zotin të ndalemi këtu. E lus Zotin të vetëdisohena se në çfarë drejtimi jemi duke u lëvizur. Unë them i lutem Zotit se vetëm ajo na ka ngelur që ta lusim Zotin dhe të presim nga ai, sepse institucionet prej kohësh nuk kanë pasur as qëllim as fuqi të na ndihmojnë!