Автор: Сефер Селими Јр.
Не знам од каде потекнува погрешното толкување на 8-ми март како ден на мајката и преобразбата на овој ден за протест во една прослава со песни и ора во ресторанти исполнети само со жени. Можеби несвесно и наметнато од локалниот контекст дека учеството во забава е протест, оваа традиција ја продолжуваат и младите девојки и се чини дека веројатно ќе трае долго време. Да бидам јасен, не сум против празникот, но што значи празник што не слави одредена победа, достигнување или одреден напредок?
Со оглед на тоа дека сме на време на изборна кампања, добро би било да се погледне во целокупната состојба на претставувањето на жените во политиката со анализирање на сликата за нивната јавна активност, но без бројки, бидејќи тоа би било многу разочарувачки.
Доволно е да ги започнеме и анализираме сликите на изборната активност на политичките партии и ќе се згадиме од акумулацијата на толку многу тестостерони на едно место. Мажи од сите калибри, со вратоврски и кече на главата, насмеани или нагрдени, доктори и земјоделци, претприемачи и обични продавачи, но она што не можете да најдете се жените од секаков вид.
За да се пробие монотонијата, некој од политичарите кои имаат малку сенс за ПР објавуваат фотографија од обичен разговор со некоја локална жена која ја запрел на улица, можеби да се скара или да побара работа за својот син, затоа што и таму девојката нема приоритет – таа е на туѓа куќа. Реалноста на оваа ситуација е јасна, со жените нема што да се зборува за нивното гласање одлучуваат мажите. На целата оваа фотографија можете да ја залепите и следната фотографија од денот на гласањето кога на патот кон гласачката кутија и се повторува за последен пат кој број треба да се заокружа, доколку тој самиот не гласа за својата сопруга.
Сепак, работите отидоа еден мал чекор понапред и политичките партии некако почнаа да флертуваат со романтичната идеја за поголема вклученост на жените во политиката. Малку наметната од законските квоти за нивно вклучување во избирачките списоци и малку од постојаниот притисок на јавноста, предупредувањата се дека ќе се зголеми бројот на нивно претставување, барем на избирачките списоци. Но, каква е нивната тежина во донесувањето политички одлуки? Доволно е да се обидеме да запомниме одредено име што претставува политика на партијата во јавните дебати, особено во оние дебати што се одвиваат во медиумите каде и јавноста и влијанието се поголеми.
За жал, ретко може да се сетите дека некаде во дебатно шоу, една жена која ги брани ставовите на својата партија, особено на сериозни и чувствителни теми. Ова ме доведува до заклучок дека политичките партии, особено оние со албанскиот префикс, но не само тоа, функционираат водени од менталитетот дека големите работи се за мажи.
Големите работи се за мажите затоа и жените се поделени во посебни простории – женски форуми или женски здруженија каде тие можат да се забавуваат зборувајќи за сè друго, но не да преземат радикални чекори за да ја унапредат својата позиција затоа што ако тие би го направиле тоа тогаш не би било потребно да постои женски форум, туку тие ќе бидат претставени, дури и со водење на многу од партиските тела.
Би било од интерес да се направи „семејна фотографија“ со лидерите на најважните политички позиции во раководното тело за да се види вистинскиот одраз на нашето општество, машко општество што жените ги користат само како украс и за симболика.
Реалноста е тажна, но мора да се каже, во спротивно ќе останеме заложници на овој средновековен менталитет, каде јавноста се доминира преку мускулите а не интелектот, преку физичката сила отколку менталната сила. Борбата за родова еднаквост не е борба за женски декор, ниту е борба за фаворизирање на дел од општеството, туку е мултидимензионална борба за еднакви можности, за професионална меритокрација. Затоа, наместо прослава, треба да има протест на кој не треба да ги водат жените, туку сите ние што сакаме да бидеме нормална држава, со нормално општество.