Приказната е резултат на фикција. Може да се најде и сретне во различни варијанти. Секоја поистоветување со нашата држава е случајно.
Пишува: Катерина Топалова
Некогаш во чудната мала државичка, политичарите одлучија дека е крајно време да го ажурираат уставот. Документот, иако беше „совршено функционален“, беше напишан на прилично збунет и архаичен начин, што доведуваше до секакви конфузии и недоразбирања низ годините. Овој Устав, кој беше напишан пред „повеќе векови“ – што би рекол еден наш истакнат политичар од нашата земја, беше познат по својот испреплетен јазик и апсурдно специфични клаузули.
Политичарите, предводени од премиерот, свикаа Комисија за изготвување на измените. А премиерот пак беше познат по љубовта кон играта со зборови и мисли, и не можеше да одолее да внесе малку хумор во процесот. Членовите на комисијата, сепак, беа сериозна дружина која прилично сериозно ги сфати своите уставни должности.
Првата работа која требаше да се сработи, беше да се замени старомодниот јазик со нешто што е повеќе поврзано со сегашната генерација, алудирајќи на младите и нивната иднина. Почнаа со преамбулата, со цел да ја заменат со привлечен рап стих кој сигурно ќе одекне меѓу младината. Додека ги бирале идеите за рими и метафори, свечената и достоинствена преамбула случајно ја претвориле во бесмислена и збунувачка збрка од зборови.
Потоа, тие се зафатија со поделбата на власта. Меѓутоа, во нивната желба да ги направат работите повозбудливи, предложија извршната, законодавната и судската власт да се определат преку серија турнири во „камен-хартија-ножици“ што се одржуваат на секои четири години. Непотребно е да се каже дека правните научници во државата останаа да си ја чешаат главата со овој неконвенционален пристап.
Како што напредуваа состаноците на Комисијата, предлозите пак на премиерот стануваа сè понеобични. Тој предложи да се заменат сите случаи на зборовите – „граѓани“со „тикви“, тврдејќи дека тоа ќе додаде жесток пресврт во уставот. Тој предложи да се замени „слободата на говор“ со „слобода на врескање“, тврдејќи дека тоа ќе им даде шанса на сите да го испуштат својот внатрешен папагал. Па и неговиот дел од отпорот беше да се замени предлогот – „правото на носење оружје“ со „правото на носење прегратки“, инсистирајќи дека е време државата да прифати помирољубив пристап кон соседите.
Збунетата комисија, се обиде да ги насочи дискусиите назад кон разумни промени, но ентузијазмот на премиерот беше заразен. Како што се дозна за урнебесно чудните предлози, жителите на државата не можеа а да не се заинтересираат.
Беа одржани јавни расправи, а жителите излегуваа во толпи, некои ги поддржуваа чудните промени, а други пак жестоко се спротивставија. Поддржувачите на „тиквите“донесоа корпи со тикви на дискусиите, додека застапниците на „прегратките“делеа бесплатни прегратки на централниот плоштад, со претставницте на деловите од другите народи. Се чинеше дека државичката стана циркус на уставната креативност.
Како што беснееше дебатата, една позната новинарката во посета на еден голем градски весник ја сфати приказната. Резултирачката статија, насловена како „Уставна комедија: Државна желба за промени“, стана вирална, а набрзо случувањата во чудната мала државчка осамнаа на насловните страници, како низ целата земја така и во соседството. Но, среде сета смеа и апсурдност, една мала група граѓани почнаа да се грижат дека угледот на нивната држава е загрозен. Тие формираа Коалиција за да промовираат разумни ажурирања на уставот, залагајќи се за јасен јазик и значајни промени, доколку мора да ги има.
Но што се случи на крај? Дали гласање ќе има или не?! За тоа се погрижи главната државна гатачка, која освен промената на името на државата, можеше да предвиди и други работи… Како што рече она, така и бидна…
На крајот, по долгите неисцрпни дебати, политичарите гласаа за предложените амандмани. Додека некои од хумористичните предлози на премиерот собраа изненадувачки број гласови, мнозинството политичари и граѓани се одлучија за појасни и практични промени. Уставот беше ажуриран за подобро да ги одразува потребите и вредностите на заедницата, без лудориите со вкусни тикви или прегратки.
И така, во државата јавно се дозна дека иако допирот на хумор сигурно може да го олесни расположението, кога станува збор за работи толку важни како уставот, најдобро е да се воспостави рамнотежа помеѓу забавата и функцијата. Уставната несреќа стана приказна раскажувана со генерации, потсетник дека дури и најдобронамерните обиди за промена можат да добијат неочекуван пресврт и ненамерна веселба, сфаќајќи дека токму овие апсурди ја направија нивната земја единствена и внесоа смеа во нивните животи. И сите тие живееја хумористично – до тогаш.
(Приказната е резултат на фикција. Може да се најде и сретне во различни варијанти. Секоја поистоветување со нашата држава е случајно…)