Автор: Џелал Незири
Дури и третата деценија на 21 век не ги наоѓа консолидирани албанските политички партии во Северна Македонија. Без јасен концепт или идеологија, овие субјекти продолжуваат да работат според системот „ од кај дува ветерот“.
Општествата не можат да функционираат без идеологија. Пред Француската револуција во 18 век, доминираше верската идеологија, а од тогаш – националната или етничката.
Дури и партиите не можат да постојат без политичка идеологија (левата, десната, централната …). Идеологијата е систем на идеи и идеали, поврзани со политичкиот или економскиот систем. Таа се држи според принципите и вредностите додека се уништува од конкретниот индивидуален и клански интерес.
Кога идеологијата е разоткриена, останува само интересот. На ова ниво, демократијата се заснова на гласањето од клиентелистите (конкретен интерес на гласачот), а избраните не се чувствуваат должни да му служат на општеството, туку партијата или спонзорот кој ги собра гласовите.
Идеологијата е идеја и идеал, кој се поврзува со подобрувањето на политичкиот или економскиот систем. Една партија без дефинирана идеологија е како акционерско друштво, исклучиво ориентирано кон профит.
Каква политичка идеологија имаат нашите партии: леви, десни, центарски? Конрад Аденауер изјави дека политичката партија која се придржува кон диктираните барања од времето ќе биде стерилна и краткотрајна. Ова е потврдено со најновата политичка приказна поврзана со првата албанска партија – ПДП: основана во 1990 година, истата беше укината во 2010 година.
На конгресите на сите албански политички партии во Северна Македонија имаше само по еден кандидат. Ова не е само резултат на недостаток на демократска култура, туку и зависност на партијата од култот на лидерот. Така, гласачите се повеќе поврзани со фигурата отколку со проектот или идеологијата (која недостасува); одлучуваат врз основа на јавните активности на водачот, отколку на нивото на спроведување на програмата или политичката идеја (која е отсутна); тие го прават водачот звезда и тие се претвораат во фанови, додека партиската програма не се ни чита.
Неколку збора за дискредитивните кампањи на политичарите и јавните личности. Овој тренд, познат како линчување, се чини дека добро се вклопува во нашиот менталитет „не прави ништо, туку обвинувај ги сите што прават нешто“.
Линчувањето е форма на насилство во кое толпата, под изговор на длење на правдата без пресуда, екзекутира еден наводен сторител. Терминот линчување се однесува на само-информирана судска одлука за изрекување казна на лице без соодветна постапка на закон.
Според „Енциклопедијата Британија“, терминот потекнува од името на Чарлс Линч (1736–963), земјоделец од Вирџинија, кој за време на американската револуција предводел нередовен суд формиран за казнување на лојалистите.
Линчувањето во време на глобализацијата не се прави за физичко убиство, туку со обид да се ослободи од јавната сцена преку тролови на социјалните медиуми и пропагандните медиуми.
Ова му се случува и на албанскиот премиер, Еди Рама, за иницијатива наречена Минишенген, која произлегува од Берлинскиот процес, инициран од германската канцеларка, Ангела Меркел, за европеизација на конфликтниот Балкан.
Тоа се случува и со лидерот на ЛДК, Иса Мустафа, затоа што тој ја отфрли понудата на кандидатот за премиер на Косово, Албин Курти.
Во првите месеци на 2020 ќе им се случи истото и на многу политичари и јавни личности во Северна Македонија бидејќи во 12 Април се очекуваат предвремени парламентарни избори. / КПД