Автор: Сефер Селими Јр.
Крајот на оваа година треба да го донесе и крајот на политичката влада на Република Северна Македонија и да го отвори патот за техничката влада одговорна за организирање на изборите на 12 април 2020 година. Оваа Влада на заминување дојде и владееше во еден од најтурбулентниот период во политичката историја од времето на осамостојувањето на државата, исполнет со драматични настани, историски одлуки и скандали насекаде, па дури и во надреални размери. Да се направи рекапитулацијата на сензационалните настани ќе беше многу тешка и за најуспешниот сценарист во светот ако требаше да ги вклучи во краток филм за да ја освежи колективната меморија. Сепак, часовникот започна да се одбројува и Новата година ќе нè најде со нови премиери и министри од договорот од Пржино.
Иако официјалната предизборна кампања е оддалечена три месеци, партиите ги вклучија своите мотори и изборната предигра која веќе е во нејзиниот зенит. Она што се издвојува е сценаријата што не се добри знаци за тоа како ќе се води оваа кампања. Повторното појавување на етнички теми со оспорување на Законот за употреба на јазиците, кој во суштина ја има унапредувањето на употребата на албанскиот јазик во вертикалата на моќта, се чини дека го отвори патот за сериозни и суштински дебати за специфични теми за граѓаните на Северна Македонија. Се чини дека идентитетската политика ќе ги задуши економските и социјалните политики за развој и уште еднаш ќе го отвори патот за популистичките политичари кои со својот професионален медиокритет ќе свират на тапаните на „националната кауза“, паѓајќи во бескрајни и монотони дискусии на предавникот и патриотот, Робин Худ и корумпираните, спасителот и плашилото, дискусиите што имаат сè во нив, освен конкретни решенија што можат да го подобрат животот на обичниот граѓанин.
Во меѓувреме, баталјони од партиски армии ги насакуваат рацете за да ја започнат виртуелната војна на социјалните мрежи и исто како и во минатото, од оваа војна не може да се очекува рационално соочување со аргументирана дебата, туку судир на клевети и навреди насочени кон деградирањето на „другиот“. Наскоро на нашите виртуелни sидови ќе започне да се појават слики од лидери во цркви и џамии, во топла прегратка на луѓето, во културни и спортски настани, на маркети и кафулиња за да ги слушнат грижите на суверените. Под големо внимание на „моралната полиција“ на „Фејсбук“ ќе разговараме за морални и верски вредности, семејна историја и сè друго освен професионални компетенции на конкурентите за нашите гласови. Предизборните програми за владата ќе бидат таму, во различни формати и волумени дизајнирани да го загреат слободното око, но дискусијата нема да оди подалеку од формата затоа што за да разговараат за нивната содржина, треба да pрочитате сe, а ние како секогаш не сакаме да читаме.
Сите овие се Дежа Ву од претходните циклуси што дури и најобичниот гласач може да ја предвиди динамиката на нивниот развој. Но, наредната кампања ќе има повеќе од традиционални настани на нашата политичка култура. Голем арсенал на компромитирачки материјал е во рацете на разни тајни служби, од кои многумина не се обожаватели особено на аспирациите на Северна Македонија као членка на НАТО. Додека политичките партии започнаа со подготовките за предизборната кампања, на друго место е во тек паралелна кампања за дезинформација. На гласачите овој пат ќе им треба уште поостро око за да погледнат подалеку од партиските меури, око кое што за жал го немаме. Затоа новинарите, медиумите и другите социјални актери ќе имаат одговорност да ги отрезнат гласачите и да ги срушат не само партиските меурчиња, туку и дезинформациите.