Утописките дискурси може да ја негуваат партизанската партизација, но тие не произведуваат креативен прагматизам за справување со наталожените грижи на луѓето кои се размножиле во времиња на пандемија. Утописките дискурси се бегање од суровата реалност, од социјалниот мрак што од ден на ден фрла своја сенка врз животот на луѓето. И, луѓето не бараат дискурзивен „рај“, туку конкретни политики што постепено ќе ги извлечат од секојдневниот пекол на очај.
Автор: Бардул Заими
Оправдувањата не можат да бидат трајна логика на владеење. Ниту пак повторуваните ветувања што се расплетуваат за да се создадат непостоечки настани во стилот „ќе сториме“. Иако медиумите може да го пренесуваат како вест, спакуваното ветување за неодредена иднина не е вест. Ние сме на почетокот на работата на новата влада и истиот тренд се повторува, истиот дискурс на помпезни ветувања за зголемување на платите измешан со зачини на лекции за „продуктивноста на работа“. Тие изгледаат како лекции на тема организирање на поранешниот систем.
Премиерот Заев изјавил дека минималната плата ќе биде 20 илјади денари, додека просечната плата ќе биде 34 илјади денари. Најавени се и промени во пензискиот систем, односно предвремено пензионирање. Заедно со картичките за домашни производи, сè изгледа како увертира во рајот. Доволно е да работиме како во Швајцарија, а Швајцарија ние е тука. Сè звучи убаво и униформно на местото на бесконечни импровизации.
Но, оваа извонредна идила која веќе има триумфална пропагандна музика во позадина, се чини дека е расипана од тажните слики на бескрајни редови на очајни луѓе пред банките, кои го мерат распаѓањето на системот со арогантни часови на чекање на тотален недостаток на услуги. Има случаи кога банка што нуди „привилегирани“ плаќања изнудува провизија од 300 денари за сметка што мора да се плати. Згора на оваа тажна слика за времето на пандемијата тежи зголемувањето на над 7 проценти електрична енергија.
Веќе неколку недели во различни градови има протести за овој дополнителен товар на грбот на граѓаните, но владата молчи на пактот да ги слушне само амбициите на компаниите и нивното оправдување за поскапувања.
Опозициската партија ВМРО-ДПМНЕ одржа протест во средата, додека лидерот на оваа партија, Христијан Мицковски, претходно најави жешка есен. Овој потег може да се свати на две насоки, од една страна покажува солидарност со каузата на граѓаните, од друга страна ја зацврстува неговата позиција како лидер во самата партија. Првиот бран на спротиставување веќе се чини започна, додека пред новата влада се наоѓа планина од проблеми за кои се потребни итни решенија.
Политиката не претставува изјава за настани што ќе случуваат во иднина како утопија за да се врати на постојаните импровизации. Доброто владеење бара добро осмислени јавни политики што се произведуваат на процесот на концептот на реформа и промени. Доброто владеење бара учество на повеќе институционални и социјални чинители кои работат за јавниот интерес, за благосостојбата на граѓаните.
Доброто владеење создава приоритети и го става во акција капацитетот за брзо и ефикасно интервенирање на сите оние итни проблеми што создаваат фрустрација и заблуда кај граѓаните.
Утописките дискурси може да ја негуваат партизанската партизација, но тие не произведуваат креативен прагматизам за справување со наталожените грижи на луѓето кои се размножиле во времиња на пандемија. Утописките дискурси се бегање од суровата реалност, од социјалниот мрак што од ден на ден фрла своја сенка врз животот на луѓето. И, луѓето не бараат дискурзивен „рај“, туку конкретни политики што постепено ќе ги извлечат од секојдневниот пекол на очај.
Изборната кампања заврши и нема потреба од други ветувања, туку од конкретно владеење што веќе има структурирани приоритети и има целосен капацитет да создаде одржлив развој. Оваа влада се соочува со слоевит граѓански очај и има малку време да сигнализира дека работите ќе одат на добро. Потребни се креативни јавни политики, а не социјалистички преформулации на организацијата на работата.
