Крвавиот настан на 27 април останува црн белег на сеќавање, тоталитарен напад врз демократијата, обид за инсталирање и легитимирање на насилството во институционалниот и демократскиот живот. Крвавиот април дефинитивно мора да послужи како повик за будење за да не се толерира во никој случај тоталитарните идеолошки слоеви кои во себе ги замислуваат извиците на политички инспирирани гужви, кои брутално го погодуваат просторот на демократска слобода и во исто време човечкото суштество како предмет на политиката.
Пишува Бардул Заими
Авторитарните режими обично се поттикнуваат од идеолошки тоталитаризам. Во името на идеологијата, сè е дозволено, затоа што овие режими тврдат дека ја поседуваат крајната вистина без најмало сомневање. Тоталитарните идеологии, покрај тоа што имаат за цел да ја контролираат сегашноста, сакаат и брутално да ја контролираат иднината и минатото како наративи на моќта.
Обично ваквите режими ја осветуваат партиската идеологија, истовремено контролирајќи ги агресивните дискусии за несогласување, за сè што претставува „другиот“ како концепт во јавниот и демократскиот простор. „Принцот“ во смисла на Макијавелија е единица што ја собира власта преку тоталитарна приврзаност. Ова создава тоталитарна единица која произведува ексклузивни и агресивни дискурси. Така се создаваат агресивни параполитички идеологии кои бараат, како што вели Ѓерѓ Конради во „Антиполитика“, злонамерна омраза кон другиот која е различна како менталитет или идеолошка конструкција. Кулминација на ваквите дискусии кои тврдат дека апсолутна вистина е политичкото насилство. Насилство остварено во име на непогрешливост на оној што зачнува популистички сентиментации и ирационална омраза.
Таков беше режимот на поранешниот премиер Груевски, кој ескалираше во насилството на 27 април во парламентот, каде најмногу страдаа лидерот на Алијансата за Албанците, Зијадин Села и лидерот на СДСМ, Зоран Заев. Крварењето на 27 април е нехуман татнеж на идеологија поттикната една деценија со агресивни дискусии за „другиот“ како закана за апсолутна вистина прогласена од идеолошката единица. Крвавите априлски настани покажуваат колку далеку може да оди идеолошкото лудило, секогаш хрането со омраза кон „другиот“ како „заканувачки“ ентитет што мора да биде уништен. 27 април е продолжување на фаталните дискурси за уништување на „другиот“ како политички, национален и социјален субјект. Тоа е последната авторитарна интоксикација која ја „осветува“ вистината наизменична во насилството на масните мускули што во екстаза бара „другиот“ да го уништи дури и како физички ентитет.
Крвавиот настан на 27 април останува црн белег на сеќавањето, тоталитарен напад врз демократијата, обид за инсталирање и легитимирање на насилството во институционалниот и демократскиот живот. Крвавиот април конечно мора да послужи како повик за будење за да не се толерира во никој случај тоталитарните идеолошки слоеви кои во себе ги замислуваат извиците на политички инспирирани гужви, кои брутално го погодуваат просторот на демократска слобода и во исто време човечкото суштество како предмет на политика.
Во светлоста на сенките на овој настан, кој тогаш не најде вистинска санкција од правосудниот систем, од познати и непознати причини, веќе се категоризира како категоричен императив за еманципација и хуманизација на политиката во светло на плурализам, слобода и демократски норми.
Овој крвав априлски настан останува постојана лекција за локалното политичко опкружување, лекција за отфрлање на маршевите на агресивни идеологии инспирирани од врвовите на политичката олимпијада, кои доаѓаат во бранови како дискурси на моќ кои ги сметаат човечките суштества како кукли или целта на насилството и уништувањето. Овој напис е жалење токму на оваа крвопролевање на политиката, жалење за времето на големиот пад што во никој случај не треба да се повтори. Но, исто така и хумана порака да се вратиме во политиката и демократијата, човековото достоинство, димензијата на нормалноста и вредностите кои како политика е трајно вметната во европската теорија и практика.
Можеби на крајот ќе разбереме дека политиката е мегдан на човечки идеи и практики, квадрат на конкурентни хуманизирани дискурси, а не арена на агресивни тоталитаристички дискурси што произведуваат насилство. Се надеваме дека тоа нема да се случи повторно и на крајот Северна Македонија, политичките актери, но и целото општество ќе влезе во друга матрица на политички, културни и социјални афирмации што го ставаат човекот како епицентар на секој прогресивен развој..
