Автор: Сефер Селими Jr.
28 ноември годинава се најде облечен со маската на трагедија за Албанците. Фаталниот земјотрес со епицентар во близина на Драч однесе повеќе од 40 животи. Матерјалната штета е голема, а руинираните куќи оставија стотици семејства бездомници. Билансот: над 40 изгубени животи, руинирани домови и живеалишта, страв, болка, несигурност, паника и солзи насекаде во светот.
Додека трагедијата дојде неповикана за да прошири смрт и болка, со себе го донесе најдоброто од човечка природа – солидарноста. Застрашувачките снимки што можевме да ги видиме низ екранот предизвикаа брза и масовна реакција не само кај Албанците, туку скоро од цела Европа! Се вика дека добрите пријатели се гледаат во тешки денови и деновиве се докажа дека Албанците и Албанија имаат многу пријатели.
Социјалните мрежи беа исполнети со повици да се соберат основни материјали за преживеаните со започнување на стотици комбиња со илјадници тони потребни производи за само неколку часа, а десетици сметки за донации собраа милиони долари од обични луѓе. Соседните влади скоро истовремено испратија специјални сили за да помогнат во операциите за пребарување и спасување, а на вонредните состаноци и доделија први суми на Владата на Албанија.
Целата оваа формална и неформална мобилизација беше прекрасен приказ во овие мрачни денови, надеж среде сето ова очајување, многу лубов среде целата оваа болка, но пред сè тоа беше заживување на хуманизмот иако што дојде преку трагедијата. Потсетување е дека над тоа можеме да имаме разлики во јазикот, културата, погледот на светот, нашата финансиска благосостојба или какви било други разлики, на крајот на денот сите сме рамноправни пред природата и утре сите можеме да бидеме во таква трагична ситуација, во очајна потреба од помошна рака што може да направи разлика помеѓу животот и смртта.
Човечката природа има инсталирани механизми во нас за да реагираат инстинктивно на итни ситуации, но дали е тоа доволно? Дали е доволно да се биде солидарен сам во еден ваков трагичен ден? Дали е доволно да помогнеме само кога сликите евоцираат емоција на сочувство?
Како општество, како индивидуи, ние секогаш мора да се обучуваме да го одржуваме во живот чувството за хуманост, овој мотор на солидарност. Овој груб свет е исполнет со многу несреќи за кои животот не се справуваше најдобро и помошта може да ја промени својата судбина засекогаш.
Албанија беше ненајавен тест кој успешно ќе го положиме, но за да го положиме завршниот испит, имаме живот полн со вакви тестови и затоа ни е потребна солидарност и надвор од овој трагичен ден.
