Дон Кихот не е книжевно клише, прототип изгубен во време и простор. Напротив, тој е постојано крвопролевање за освојување на нови простории. Тој е најсуштинското разбирање кој може да му даде највисоки вредности на нашиот граѓански живот, победувајќи го овој расипан систем на политичко повторување што идејата за Европа го претворил во перверзна и бесмислена шега.
Автор: Бардил ЗАИМИ
Речиси сите балкански земји претрпуваат безнадежна трансформација. Преминот од монистички систем во демократски систем беше проследен со многу дефекти и атавизам кои го задавија секој обид да се вметнат добри вредности во институционалниот и социјалниот простор. Социјалната фрагментација и блокирањето на квалитативните трансформации создадоа постојана состојба на рециклирање на старите мисли кои доаѓаат како политички елити со предвидливост на полукриминалните групи. Траекторијата на институционалното и демократското распаѓање во Северна Македонија им се припишува токму на овие интересни групи кои со време заземаа, циклус по циклус, несазлужените ресурси на јавното добро.
Почетоците на оваа политичка дегенерација му припаѓа на приватизацијата која многу пати е е квалификувана како криминална. Поранешните елити одамна го стекнаа социјалното богатство и се инсталираа како политички и економски елити во време на транзиција. Управувањето со порано изнудените ресурси со политички импликации на невидливите привилегии на моќ, создадоа ограничена класа на недопрени луѓе, ологархиско бојно поле кое земаше сè од јавниот простор, истовремено нудејќи супстандардни на целиот план на економскиот, социјалниот и опшествениот живот.
Токму оваа децениска логика на изнудување е испреплетена во сите пори на системот, создавајќи фузија, поточно, една мешавина на вредности што заоѓаше и во подстандардите од средниот опсег и се инсталираше преку предаторските политики кои во суштина ја контролираа целата дистрибуција на јавните добра во форма на темпирани тендери, во узурпирачка форма на јавни простори, во форма на брутални и атавистички политики и во форма на контрола на судството, што никогаш не излезе од канџите на политиката и од посредниците кои ја тргуваа правдата за лична корист.
Секоја обична нормалност во Северна Македонија настана како резултат на неколкуте души со интегритет кои претставуваа еден вид Дон Кихот на застрашувачкото бојно поле со овој расипан и контролиран систем кој цело време произведуваше конфликти поради сметка на благосостојба на корумпираните елити кои секогаш се некаде зад сцената како екстензии.
Токму овие екстензии на инкриминирани политики, кои општо го перформирало и јавното мислење, инјектирајќи трајни дискурси на конфликти кои последователно создадоа пропаст на мистичната логика, дивина на индивидуален опстанок, лицемерие и сеприсутна алчност.
И, како по правило, колку повеќе се зголемува одвратното присуство на сеприсутните изнудувачи, толку повеќе јавната сцена се облекува во превезот на лажен социјален морал. Овој морбиден начин на размислување отсекогаш произведувал сурогат политичар на едноумие и плебејска политичка класа која не успева да го фати дури и минимумот на идеализмот на социјалната апостазија кој му дава значење на комуналниот живот и димензијата на човечката егзалтација. Ова политичко и социо-културно опкружување го погоди секој Дон Кихот кој бара нови простори на афирмација на човечкото суштество. Како и во литературните сфаќања, веќе имаме погрешно сфатен Дон Кихот, Дон Кихот кој постојано се напаѓа како симбол на другите димензии на човековото постоење. Алчноста не ги издржува Дон Кихотите, ниту инкриминираниот систем, кој ги прогласува изгубените души на време.
Со оваа маргинализација на доктринскиот дух всушност се маргинализира социјалниот идеализам, самиот хоризонт на граѓански и човечки очекувања што сега е лошо затворен од пропагандата и реинсталации на мочуриштата на корисниците. Случајот „Рекет“ е производ на бесконечно изнудување во минатото, на политичките и инкриминирачки екстензии што само ги заменуваат брендираните ташни на плебеј рекетирање што неодамна се појавија во урбани тонови. Државите и општествата кои не градат концепти за демократски развој, се осудени да ги преживеат драмите на брендираните ташни, на ташни што ја разликуваат плебијската „елита“ која се храни со прегазената судбина на граѓаните.
Дон Кихот не е книжевно клише, прототип изгубен во време и простор. Напротив, тој е постојано крвопролевање за освојување на нови простории.Тој е најсуштинското разбирање кој може да му даде највисоки вредности на нашиот граѓански живот, победувајќи го овој расипан систем на политичко повторување што идејата за Европа го претворил во перверзна и бесмислена шега.
Еден погрешно сфатен Дон Кихот значи продолжување на дивината на чекање, триумф на политичките екстензии што го држат во заложништво европската иднина и го отежнуваат реставрацијата и довербата на идеалот, без кој можеме само лошо да се управуваме.
Тежок тест за интегритет претстои пред патеката со многу непознати насоки кон европската интеграција. Тоа е прашање на демократски менталитет и култура која е лошо дегенерирана од страна на политиката. Ние сме осудени да патуваме со овие противречности кон демократски простор што доаѓа како покана од земји кои со време го стандардизирале просторот на слобода и демократија, на човечко достоинство и благосостојба.
