Si një nga 1.4 milionë njerëzit e mbetur të pastrehë nga lufta, Eman Basher përshkruan një rutinë mundimi dhe frike në kushtet e përkeqësimit.
Kur zgjohet çdo mëngjes në dyshemenë e një shkolle të OKB-së në Gazën jugore, Eman Basher kontrollon që fëmijët e saj a janë të padëmtuar. Sa herë që ajo zgjohet nga një sulm ajror aty pranë, ajo e merr si një shenjë të mirë që e dëgjoi, përderisa të mbijetuarit tjerë i thonë asaj se nuk e dëgjuan shpërthimin.
Bashkëshorti i Basher është duke studiuar jashtë vendit, kështu që gjatë muajit të fundit të bombardimeve në Gaza ajo i ka mbajtur e vetme tre fëmijët e tyre të sigurt, të strehuar, të ushqyer dhe të shpërqendruar nga bombardimet.
Ajo fillimisht i bashkohet një radhe një orëshe për bukë dhe më pas shkon në shtëpinë e xhaxhait të saj në Khan Yunis për të ngrënë mëngjes dhe për të përdorur banjën: asaj do t’i duhej të priste orë të tëra për një banjë në shkollë. Ajo vazhdon të flejë në shkollë, megjithatë, pasi shtëpia e xhaxhait të saj tani po strehon 50 njerëz dhe ajo mendon se do të ishte “egoiste” të shtohej mbipopullimi.
“Përpiqem të jem e fortë, por të jesh në një farë mase nënë pa burrin afër në këtë situatë është vërtet e keqe”, thotë Basher. “Këta fëmijë, ju duhet t’i mbani. Pavarësisht se çfarë ndodh, ata duhet të hanë. Nuk ka kohë për të vajtuar humbjen e njerëzve të dashur, sepse kam tre fëmijë për t’u kujdesur. Fjalë për fjalë nuk kam kohë për të qarë.”
Basher është në mesin e 1.4 milionë njerëzve të zhvendosur tani në Gaza. Ajo kishte jetuar në kampin e refugjatëve Jabalia, ku deri në 195 njerëz u vranë javën e kaluar nga një sulm ajror izraelit. Familja u zhvendos në jug, me mijëra civilë të tjerë, sepse Izraeli kishte thënë se popullsia do të ishte e sigurt atje. Por Gaza jugore ka parë gjithashtu sulme ajrore të rregullta dhe tani përballet me mungesën e karburantit, ujit dhe ushqimit.
Rutina e përditshme e Basher është e mbushur me sfida. Uji që mund të gjejë ka krijuar telashe në stomakun e fëmijëve të saj, por farmacia më e afërt është një orë në këmbë dhe mund të mos ketë ilaçet që i nevojiten.
Mungesa e energjisë elektrike në Gaza do të thotë se ushqimi duhet të blihet i freskët çdo ditë, por tregu është dy orë në këmbë larg. Ka makina të herëpashershme që shkojnë atje, por mungesa e karburantit do të thotë që një karrocë gomarësh është më e besueshme. Pasi atje, ajo blen gjithçka që mundet për të bërë një vakt, duke shpresuar se pronarët e tezgave nuk po përfitojnë nga njerëzit e dëshpëruar. Ajo shqetësohet se së shpejti nuk do të ketë më gaz për të gatuar.
Sipas ministrisë së shëndetësisë të drejtuar nga Hamasi, më shumë se 9,000 njerëz janë vrarë në Gaza dhe Kombet e Bashkuara tani po thonë se situata humanitare është “katastrofike”, me bllokadën e karburantit që mbylli spitalet dhe godet transportin dhe furnizimin me ujë. Edhe strehimoret nuk janë të sigurta – OKB-ja tha se katër u goditën nga bombardimet të enjten e kaluar, duke vrarë 23.
“Më duket sikur nuk është e vërtetë: pa ujë, pa energji,” thotë Basher. “Ndërsa flasim, njerëz të plagosur rëndë po vdesin për shkak të mungesës së shërbimit mjekësor dhe agresionit të vazhdueshëm.”
Burri i Basher, Abdalrahim Abuwarda, po studion për master në SHBA. Bursa e tij nuk e lejoi atë të merrte familjen me vete dhe ai thotë se ndihet i pafuqishëm, veçanërisht pasi ndërprerjet totale të komunikimit e lanë atë të paaftë të fliste me familjen e tij dy herë gjatë javës së kaluar.
“Më duket sikur po bërtas në një boshllëk,” thotë ai. “Edhe kur telefonoj gruan dhe fëmijët e mi, nuk mund t’i ngushëlloj. Unë as nuk mund të gënjej dhe t’u them se gjithçka do të jetë mirë. Nuk e di nëse do t’i humbas ditën tjetër apo orën tjetër. Më dhemb zemra – fjalë për fjalë. Që kur filloi lufta, unë e kam këtë dhimbje fizike në zemër.”
Jeta në shkollë është bërë surreale për Basher. Ajo është profesoreshë e anglishtes në një shkollë tjetër të OKB-së në Gazën veriore dhe kishte pasur me idenë për të përdorur ambientet për një udhëtim kampingu me nxënësit e saj, pasi atyre u mungojnë hapësira të hapura. Tani, ajo dhe ata – dhe qindra mijëra në të gjithë Gazën – po jetojnë në shkolla.
200 nxënësit e saj janë shpesh në mendjen e saj, dhe ndërsa disa janë në kontakt në mediat sociale ose përplasen me të në Khan Yunis, të tjerët nuk i janë përgjigjur mesazheve të saj. Ajo e di se një është vrarë.
“Unë jam kritikuar gjithmonë si një mësuese emocionale që lidhet me nxënësit e saj,” thotë ajo. “Unë thjesht shpresoj se ata janë mirë sepse gjithmonë kam pasur këtë ide se ata kanë fuqinë për të ndryshuar gjërat. Por nëse ata ikin, nuk mendoj se gjërat do të ndryshojnë së shpejti.”
Marrë nga The Guardian. Përktheu: KDP