Përfaqësuesit e fuqive të mëdha, të cilët mbajnë kornizën e politikës botërore, na thanë qartë në Shkup: nëse nuk e përmbushni detyrën e caktuar, ne nuk mund t’ju ndihmojmë më.
Shkruan: Denko Maleski
Siç na thotë “rruga jonë tridhjetëvjeçare drejt Evropës”, nuk mjafton të jesh vetëm në rrugën e duhur – por duhet të ecësh me shpejtësinë e kërkuar. Si të arrihet shpejtësia evropiane në rastin e detyrës që kemi përpara: ndryshimi i kushtetutës me një shumicë prej dy të tretave të deputetëve? Pra, ne do të ndalojmë së debatuari për shanset e një mazhorance të tillë dhe do të fokusohemi tek investimi – tek e ardhmja evropiane e vendit tonë. Nëse në debatin tonë politik humbet thelbi dhe nëse gjithçka reduktohet në sensacione dhe spekulime, do të humbasë populli dhe shteti.
Se uniteti mes partive politike nuk mund të arrihet për këtë çështje sepse është bërë “çështje zgjedhore”, është e qartë si dita. Nuk ndihmojnë as apelet për bashkim, një unitet i tillë nuk ka ekzistuar as në fillim të pavarësisë, kur shteti ende nuk ishte i njohur ndërkombëtarisht, kështu që politikanët rrezikuan ta humbnin, e lëre më tani që jemi anëtarë të OKB-së dhe NATO-s dhe ata kujtojnë se kjo është e përjetshme. Pra, ajo që pritet nga presidenti dhe qeveria është të luftojnë së bashku, si të thuash, deri në frymën e fundit, për atë që ata besojnë se është e drejtë. Ata duhet t’i shpjegojnë popullit bindjet e tyre dhe të mos na thonë se sa e pamundur është. Ata duhet të flasin për aksionet dhe jo për shanset e shumicës. Dhe aksioni është i madh dhe ne nuk duhet ta luajmë kumar. Sepse, nëse e lejojmë veten edhe një herë, si tre vjet më parë, të biem në një rrugë pa krye, në një veto të re, do të ngecim rrezikshëm. Përfaqësuesit e fuqive të mëdha, të cilët mbajnë kornizën e politikës botërore, na thanë qartë në Shkup: nëse nuk e përmbushni detyrën e caktuar, ne nuk mund t’ju ndihmojmë më. Negociatat do të ndërpriten dhe çështja do të shtyhet për të ardhmen, çfarë do të thotë kjo për vendin? Çfarë fitojmë dhe çfarë humbim? Këtu është një temë për debat politik. Duke iu përmbajtur thelbit, secila parti në politikën maqedonase mund të shpjegojë në detaje se çfarë është në lojë: si ata që mendojnë se asgjë nuk do të ndryshojë me regjistrimin e minoritetit bullgar dhe ata që besojnë se regjistrimi i tij në kushtetutë kërcënon kombin maqedonas.
Kështu është i gjithë debati: qeveria mendon se do të ketë shumicën, presidenti dyshon dhe opozita thotë se nuk do të votojë dhe nuk dëshiron ta diskutojë këtë çështje. Kështu, në politikën maqedonase gjithçka pritet në votimin e ardhshëm në Kuvend, proces ky që shtyhet nga qeveria që beson se i ka numrat, ndërsa presidenti është skeptik dhe nuk beson në ato numra. Pati heshtje në pritje të rezultatit të votimit. Ata nga politika, OJQ-të dhe inteligjenca që janë deklaruar kundër “propozimit francez” dhe ndryshimit të kushtetutës, nuk hyjnë në debat thelbësor, ata që janë deklaruar “për” shohin se si të “shpëtojnë kokën” nga sulmet për “tradhti”.
Nga qëndrimi i bashkëkryetarit të komisionit historik, se nuk është detyrë e historianëve në komision të konfirmojnë identitetin e Goce Dellçevit, del se këtu nuk duhet kërkuar më zgjidhje. Detyra e tyre, na thanë, ishte korrigjimi i teksteve. Po bëhet gjithnjë e më e qartë se mosmarrëveshja maqedono-bullgare mund të zgjidhet vetëm nga shtetarët nga të dyja anët e kufirit.