Franca në Perëndim, Austria në Jug e Danimarka në Veri janë pikat referuese të gjithë gjermanëve që jetonin në pjesët perëndimore. Dekada të ndarjes politike dhe ideologjike kanë lënë gjurmët e tyre. Në këtë situatë, 660 anëtarë të Bundestagut gjerman duhet të marrin një vendim me rëndësi historike më 20 qershor 1991: A duhet që Parlamenti dhe qeveria të mbeten në Bon apo duhet të kthehen në Berlin? Pra, në qytetin që ishte kryeqytet prej themelimit të Perandorisë Gjermane në vitet 1871 deri më 1945.
Një vend i rënduar shumë historikisht, nga i cili filluan dy luftëra botërore. Pas Luftës së Dytë Botërore, Berlini u shndërrua në një metropol në “pension”, i ndarë në lindje dhe perëndim, përmes të cilit kalonte një mur i lartë prej betoni dhe tela me gjemba që nga viti 1961. E tani sërish ky Berlin i njollosur nga e kaluara duhej të bëhej qendra politike e Gjermanisë më të madhe dhe më të fuqishme? Kur u themelua Republika Federale, nuk kishte asnjë dyshim, sepse burrat dhe gratë e Bundestagut e shikonin Bonin vetëm si një “seli të përkohshme”. Në këtë kuptim ishte thënë shumë qartë: “Organet drejtuese federale do të zhvendosin selinë e tyre në kryeqytetin e Gjermanisë, Berlin, sa më shpejt që të mbahen zgjedhje të përgjithshme, të lira, të barabarta, të fshehta dhe të drejtpërdrejta në të gjithë Berlinin, pra edhe në zonën e okupimit Sovjetik. Bundestagu më pas do të mblidhet në Berlin.”
Pak vite pas përfundimit të Luftës, ende kishte shpresë të madhe për një ribashkim të shpejtë të Gjermanisë. Askush nuk mund ta merrte me mend se do të duheshin mbi katër dekada. Por me kalimin e kohës, gjermanët u larguan gjithnjë e më shumë mes tyre. Ndaj kthimi i institucioneve në Berlin nuk ishte çështje e natyrshme. Neni 2 i Traktatit të Unifikimit të 31 gushtit 1990 parashikon: “Kryeqyteti i Gjermanisë është Berlini. Çështja e selisë së parlamentit dhe qeverisë do të vendoset pas bashkimit të Gjermanisë.”
Më pak se një vit më vonë, erdhi momenti i së vërtetës – dhe asokohe gjithçka fliste për Bonin. Katër ditë para votimit, vetëm 267 deputetë votuan në favor të Berlinit, ndërsa 343 në favor të Bonit. Ndërsa me rastin e betimit, më 20 qershor 1991, pas një debati njëmbëdhjetë orësh, rezultoi Berlini kryesues me 338 vota, ndërsa për Bonin kishin votuar 320 deputetë. Ka pasur shumë spekulime dhe debate se kush e ndryshoi mendimin në momentin e fundit. Një ndër emrat e përmendur edhe sot është – Wolfgang Schäuble.
Kreu i sotëm i Bundestagut, Wolfgang Schäuble, atëherë 48 vjeç, foli si askush tjetër për historinë përplot me ndryshime të kryeqytetit të vjetër dhe të ri. Ai kujtoi urën ajrore të fuqive fitimtare perëndimore të Luftës së Dytë Botërore, kur Bashkimi Sovjetik i Stalinit bllokoi pjesën e lirë të Berlinit më 1948/49. Schäuble nuk la asnjë ngjarje historike pa përmendur: kryengritja popullore e RDGJ-së më 17 qershor 1953, ndërtimi i Murit të Berlinit në gusht 1961, rënia e Murit më 9 nëntor 1989 dhe së fundi ribashkimi i Gjermanisë më 3 tetor 1990. Demokristiani theksoi: “Berlini ka qenë gjithmonë si asnjë qytet tjetër simbol i unitetit dhe i lirisë, demokracisë dhe shtetit të së drejtës për të gjithë Gjermaninë”.
Ky solidaritet i botës së lirë me unitetin dhe lirinë e gjermanëve nuk është shprehur askund më fort sesa në Berlin, tha Schäuble dhe shtoi: “A do të ribashkoheshim sot vërtet pa Berlinin? Nuk mendoj kështu”. Qindra deputetë u ngritën nga vendet e tyre pas këtij fjalimi dhe e duartrokitën Schäublen për disa minuta. Ish-kancelari Willy Brandt, bartës i Çmimit Nobel për Paqe dhe ish-kryetar i Bashkisë në Berlinin Perëndimor, falënderoi Schäublen personalisht me një shtrëngim duarsh.