Edhe pse në pension, gazetari Mirce Adamçevski e kapërceu virusin e koronës. Ai nuk mund të presë që të dalë sërish nesër dhe të shijojë motin e bukur të pranverës. Adamçevski e ndau përvojën e tij në mms.mk, të cilën KDP ua përcjell në tërësi.
Si jeni tani pas një shqetësimi të tillë?
ADAMÇEVSKI: Po, u shtriva në Infektiv për dy javë, dy javë të tjera në izolim dhe më në fund nga nesër do të dal për shëtitje. U sëmura në shtëpi, u mblodhëm dhe një nga anëtarët e familjes. Ndonjëri e solli atë dhe pas disa ditësh simptomat u shfaqën. Pas 10 ditësh ato u rritën, temperatura u ngrit dhe mjeku i familjes më tha që duhej të shkoja në Infektiv. Kam kaluar dy javë në një sëmundje infektive si një pacient me vështirësi sekondare, sepse atje ata janë të ndarë në të butë, të mesëm dhe të rëndë. Nuk e di me cilat ilaçe jam trajtuar. Kam marrë disa infuzione në ditë dhe deri në ditën e dytë temperatura ime kishte rënë. Unë po shërohesha ngadalë. Më duhet të them fjalë lavdërimi për stafin e Klinikës. Duhet të përmend profesionalizmin dhe qëndrimin e tyre ndaj pacientëve plot optimizëm, para së gjithash për mjekët. Por infermierët në veçanti duhet të veçohen, sepse të punosh nga shtatë në mëngjes deri në shtatë në mbrëmje, dhe pjesa më e madhe e asaj kohe me maska mbrojtëse, syze ose vizore, dhe pajisje të tjera mbrojtëse, nuk është e lehtë. Plus pacientë në gjendje të ndryshme shëndetësore, thirrje të pandërprera gjatë ditës dhe në mesnatë, personat e sëmurë telefonojnë, infuzione, injeksione. Për të mos përmendur ato që po kalojnë. Me një fjali, infermierët janë engjëj që ruajnë pacientët.
Çfarë ju shqetësoi më shumë?
ADAMÇEVSKI: Unë kam qenë në kontakt me botën e jashtme gjatë gjithë kohës, normalisht me telefonin celular, dhe kjo më shqetësoi kur disa njerëz vazhduan të bërtasin se masat për luftimin e virusit korona janë të rrepta. Unë do të sugjeroja që ata të kalojnë të paktën një natë në Infektiv, për të dëgjuar kollitjen, kur ju duket se në spital do të kollitni mushkëritë, teshtitni, thirrje nga disa që digjen me ethe, disa po lahen në djersë. Nëse ata e kalojnë natën në Klinikë, atëherë kritikët do të fillojnë të bekojnë masat. Masat nuk bien nga qielli, shohim që ato propozohen nga ekspertë. Mjekë, ekspertë dhe është mirë që është kështu. Politikanët duhet të jenë më pak të përfshirë. Prandaj, masat duhet të respektohen, para së gjithash maska të veshura. Largësia duhet të ruhet. Ndoshta nuk jam dakord me disa nga kufizimet që janë prezantuar, por kur ato të kalohen, ato duhet të respektohen, veçanërisht kur punojnë. Unë mendoj se gjërat po shkojnë më mirë për ne.
Me çfarë ju trajtuan?
ADAMÇEVSKI: Simptomat e mia në fillim ishin ethe, temperaturë, dobësi fizike, u kollitem, por jo shumë. Pas 10 ditësh fillova të kem ethe, të djersisem dhe më pas më thanë të shkoja te Infektivi. E gjitha që di është se më jepnin Tamiflu, është një kapsulë, dhe gjithçka tjetër ishte intravenoze. Unë qeshja me motrat, duke u thënë atyre: “Ju na helmuat”, dhe ata thanë: “Jo, ne po ju ëmbëlsojmë”. Nuk e di me të vërtetë se me çfarë trajtuan.
Si ballafaqohesh me atë që përhapin thashetheme?
ADAMÇEVSKI: Ka një gjë që më shqetëson. Më është thënë tashmë se ndaj atyre që janë shëruar nga koronavirusin sillen si ndaj të sëmurëve nga leproza. Shmangni kontaktin me ta në punë, për shembull. Kjo më shqetëson. Më në fund, situata aktuale ka treguar që sistemet e urgjencës duhet të krijohen në vend. Ne shkatërruam atë që kishim si trashëgimi nga RSFJ-ja. Shpresoj që tani që jemi anëtarësuar në NATO dhe kemi filluar negociatat me BE, më në fund do të fillojmë ndërtimin e një shteti normal. Unë jam në izolim deri nesër. Dy javë pasi u largova nga spitali, jam në shtëpi. Kështu që kam përvojë me fqinjët. Marrëdhënia me ta është e afrueshme. Jemi duke bërë shaka, megjithëse ka disa që, kur u them se jam infektuar nga virusi, më shikoni me mosbesim dhe ngadalë largohuni nga unë. Kjo është tipi juaj i Ballkanit
Kjo është një provë tjetër që nuk e dini kurrë se me çfarë do të përballet një person në jetë.
ADAMÇEVSKI: Dhe njeriu është një djall i gjallë. Gjithçka që duhet është optimizmi. Një pamje e tillë e asaj që do të përballesh. Unë shkova rreth e rrotull dhomës dhe luaja muzikë. Kam dëgjuar klasikë, blues, rock. Një herë këndova me vete dhe një motër më tha: “Çfarë, çfarë?” Dhe unë i thashë: “Unë këndoj në gjermanisht”. Një shok i dhomës në spital, i cili ishte në gjendje kritike, më tha: “Kur të shërohem, do të shkoj në një shtëpi pushimi dhe do ta dëgjoj gjithë këtë muzikë”.
Shikoni videon nga paraqitja e miqve të Adamcevskit në emisionin e Radio Kanal 77 – Stadion / Paradox: