Përreth bebzave që akoma reflektonin blunë e qiellit koha kishte qëndisur një lloj relievi prej rrudhash. Ishte kjo pak ngjyrë e shndrritshme që kishte mundur ta ruaj nga jeta, të cilën Cena shpesh e quante kurvë, por pa ndjellë asnjë shenjë neverie. E thoshte ashtu me një nervozë të çastit, por me një admirim dhe respekt . Cena nuk ankohej, vetëm nganjëherë nxirrte mllefin në dialog me vetveten.
Jetonte në dy kohë paralele. Në njërën që e shikonte nga çardaku me direkë të gravuar dhe në tjetrën mes njerëzve zërat e të cilëve i vinin me ndërprerje si frekuenca të një kohe që nuk mund ta zinte.
Një shami ngjyrë kafe e qëndisur me lule ngjyrë vjollce që e mbante qafës në çdo stinë të vitit sikur e mbante lidhur me një kohë tjetër që njihte një kalendar krejt të ndryshëm. Këtë kohë e maste me pjesët e trupit. Çdo dhimbje gjuri i thoshte se po afrohej mot i fohtë, me mjegull dhe me reshje. Kur dhimbja e kapte kurrizit e dinte se i ftohti do të jetë i acartë. Dhe ashtu e maste kohën Cena, jo me kalendarin e zakonshëm, por me Shëmitër dhe shëngjergje. E kishte kalendarin e tij Cena dhe si bëhej vonë për data tjera. Në këtë kohë ai jetonte i padukshëm dhe dukej se vetëm shamia që rrinte e paluar si një trekëndesh magjik nderej hapësirës së kohës tjetër sa për të dëshmuar se ishte gjallë.
Cena e dinte se kalendari i tij ishte i përkryer. Ai e dinte se pas çdo acari të rreptë dhe të pashpresë brenda pyllit magjishumë kishte zjarre që ngrohnin tokën dhe shkrinin akujt.
Cena saktësisht e dinte se kur bulojnë luleshqerat me kërcellë delikat. Atëherë nisej fillikat malit dhe me duar rrëmonte përreth për t’i shkulur ato. Bënte një tufë të vogël dhe krenar e me një gjallëri të çutitshme çante rrugëve të fshatit.
E shoqja e priste si zakonisht e ndërruar me petkat me njëmilonë ngjyra. Kalendari i tyre ishte i përkryer njësoj si dashuria….
B.Zaimi
